De chick in de cabrio

Dat ben ik, de chick in de cabrio, maar dat lezen jullie verderop, als jullie zover komen..

De lente is begonnen, mijn happy place aan het Bloemendaalse strand is weer open en ik heb godzijdank een andere auto. Alle ingrediënten aanwezig dus om weer een blij ei te zijn en daar ben ik best goed in.

Mijn oude C3 met hier en daar (lees: compleet rondom) een deuk begon beetje bij beetje in te storten. Eigenlijk deed hij dat al binnen 2 weken na aankoop en wat een verrassing dat de dealer waar ik hem gekocht had ook plotseling in één of ander onverklaarbaar zinkgat verdwenen was. Jaja, ik weet wat jullie willen zeggen en jullie hebben gelijk. Ik ben zo’n naïeve trut die je werkelijk vanalles kunt aansmeren zolang je maar vriendelijk tegen me lacht.  Ruggegraat van niks.

Afijn, mijn dashboard leek wel een op hol geslagen flipperkast waar elke week een extra lampje bij kwam dat uitbundig mee flikkerde met de overige knipperende bende. Kan best leuk zijn, zo rond kersttijd, maar ik begon er toch wat onrustig van te worden. En als je mij kent begrijp je ook dat ik geen ene zak snap van  brandende lichtjes in auto’s. De betekenis ervan opzoeken op internet bleek ook geen succes want ik kreeg per feestlampje minimaal zo’n 4 verschillende storingen over onderdelen die qua naam net zo goed in een staafmixer hadden kunnen zitten. En op zo’n moment ben ik de weg kwijt. Ik wil het ook niet begrijpen. Ik kan tanken, banden oppompen en olie bijvullen en dat vind ik best een prima prestatie. Voor de rest heb ik jullie hulp nodig, ik heb andere talenten.

Om met die feestverlichting richting garage te gaan voor een peperdure reparatie van een auto die nog pakweg € 350,00 waard is vond ik niet echt mijn meest briljante plan, mede gezien de karige staat van mijn bankrekening. En dan valt er ook nog eens die gevreesde brief van de RDW op de deurmat dat je rammelkast binnenkort door de APK-keuring getrokken moet worden.  Ergens  sluimerde zo’n voorgevoel dat mijn favoriete garage-hunk mijn kermisattractie niet voor me door deze APK zou slepen. En op het moment dat ik op de snelweg spontaan onderdelen verloor onder de motorkap was het best klaar.

Zo’n zoektocht naar een nieuwe auto is nog best een dingetje want als ik toch mijn bankrekening moet leegplukken dan liefst niet voor de truttenkar van oma Jannie met 3 ton op de teller en een kartonnen kerstboompje met dennengeur dat aan de spiegel bungelt. Jaja, ik weet het maar ik ben een vrouw en die rijden nou eenmaal ook graag in een bolide die een beetje bij de schoenen past.

En nu rij ik in een StreetKa. Ik vind hem tof, vooral met de kap omlaag en stiekem ben ik een beetje verliefd op mijn nieuwe zilverblauwe meisje met haar tentdakje en mooie stoere kontje. En Wessel deelt mijn liefde. Hij gaat ineens zonder gejammer met mijn nieuwe vriendinnetje boodschappen voor me doen die ik, chaotisch als ik ben, vergeten ben mee te nemen en daar word ik ook blij van, dat snap je.

Inmiddels zit mijn eerste ritje naar Woodstock met open dak erop en ik voelde me een rete-coole chick in een cabrio. Dus, sssht… laat me in die waan, oké?
Lieverds zijn jullie.

p.s.: afzeikberichtjes over mijn nieuwe meisje worden zonder scrupules verwijderd.