Foute diagnose

We kregen een zwaar gesprek, laat je iemand gaan of hou je iemand vast? Die keuze was zwaar en tegelijkertijd ook gemakkelijk, want liefde overheerst. En nu? Nu is er woede en verdriet. Boos op de inval-arts en nog bozer op dat hele fucking zorgsysteem in dit welvaartsland.

Gisteren kwam de vaste arts van de verpleeginstelling langs. Na wat onderzoeken hier en daar kon ze maar tot één conclusie komen. Een heupfractuur leek niet het probleem, sterker nog, ze gelooft er niet in gezien de mobiliteit van het been. Dit zou mooi nieuws moeten zijn, maar man wat is dit?

Donderdag kregen we het lastigste en meest emotionele gesprek met de zorgverleners voor onze kiezen. Er werd hemel en aarde bewogen om de pijn te verminderen, er werd een vleugelnaald aangebracht voor de morfine en de verslavende fentanyl werd aangerukt. Mama en ik begonnen langzaam met afscheid nemen. Veel verdriet, veel heen en weer rijden naar Limburg en veel gesprekken voeren met mijn 84-jarige mama die haar kind gaat verliezen. En dan ineens blijkt de diagnose heel anders te zijn. Zou de arts met haar te snelle conclusie enig vermoeden hebben wat dit emotioneel met haar doet? Mijn o zo sterke mama heeft weer een extra jaar van haar leven ingeleverd en dat vind ik verschrikkelijk.

En mijn broer? De zware pijnstilling helpt, de schat is knetterhigh van de medicatie en is vrolijk. Maar hoe verder? Ze hebben geen idee wat er precies aan de hand is en om zekerheid te krijgen moeten wij als familie zélf met hem naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s. Piece of cake, we zetten hem zo stoned als een garnaal met een til-lift in een rolstoel en werken de hele sjebeng af… Want er is niet genoeg personeel om dit over te nemen en ze werken zich werkelijk uit de naad de schatten. Zucht..

Geen idee hoe dit verder gaat lopen. De lieverd zal, als het beter blijkt te gaan, af moeten kicken van de pijnstilling en zal ongetwijfeld weer wegzakken in zijn zware depressie. In zijn bed in de donkerste hoek van de kamer. Geen idee hebbende wat er de afgelopen week is gebeurd, geen idee van de verkeerde diagnose en geen idee dat we op weg waren om hem te laten gaan.

Wij hebben daar patent op, als familie, medische missers en foute diagnoses. Het maakt me verdrietig. Ik geef de schuld niet aan de zorgverleners maar de enorme bezuinigingen in de zorg zorgen voor schrijnende situaties. Ik nodig het hele kabinet uit om eens een dagje mee te lopen. En wat zorg over te nemen want jarenlang mantelzorgen, ik geef het ze te doen.