En toen was het geruisloos klaar

En dan is het, na precies 3 jaar, zomaar ineens voorbij, de pandemie, corona, Covid-19. Geruisloos, geen feest, geen hoera-stemming dat we niet meer in isolatie hoeven, dat we nergens meer mondkapjes hoeven te dragen, dat er misschien wel een einde komt aan de polarisatie door die verdomde eindeloze vaccinatie discussie.

3 jaar, wat is er veel gebeurd en wat zijn we het snel vergeten. De lacherige reactie op de eerste corona-besmettingen begin 2020, het afdoen met een ‘griepje’ en de hel die daarna uitbrak. Een vaccin was er nog niet, de politici waren in paniek en een groot gedeelte van de bevolking ook. We zagen beelden op tv van de clusteruitbraak in Wuhan en wat later in Noord-Italië en vonden het toch nog wel ‘ver van ons bed’. Wisten wij veel. Binnen no-time zaten we in hetzelfde schuitje, scholen gingen dicht, examens moesten worden uitgesteld, verpleeghuizen gingen op slot, mondkapjes en handgel werden aangerukt en grenzen gingen dicht. We mochten niet meer in groepen bij elkaar komen en uiteindelijk zaten we in een complete lockdown. Reizen, boodschappen doen en de tijd in eenzaamheid doorkomen werden fikse uitdagingen. En dat vond ik heftig.

Wessel had een paar vrienden waar hij mee omging in deze periode, ze gingen wandelen door de weilanden, terwijl ze eigenlijk met een biertje teveel op, op grote festivals zouden moeten staan. Ze hadden moeten genieten van vakanties, van feestjes, ze hadden zich moeten kunnen gedragen als jong volwassenen. Niets van dat alles. Naar mijn moeder gaan mocht niet en durfde ik in eerste instantie ook niet uit angst haar te besmetten, ze was te kwetsbaar. Mijn broer zat opgesloten op zijn kamer in de verpleegafdeling, contact was niet mogelijk. Hij zit tot de dag vandaag op zijn kamer, hij heeft zijn kamer nooit meer verlaten. Ik heb schijt gehad aan een aantal maatregelen. Ik ging tijdens de avondklok naar vrienden, sloop midden in de nacht langs de gevels naar huis want er liepen BOA’s over straat die je een boete gaven als ze je konden betrappen op illegaal buiten zijn. Ik reed over een compleet verlaten snelweg op vrijdagmiddag tóch naar mijn moeder met een zelf geprinte brief over noodzakelijke mantelzorg op de bijrijdersstoel.

We wandelden door Amsterdam, haalden een coffee-to-go en genoten van de lege en doodstille stad. Het was bijna apocalytisch, winkels, horecagelegenheden en zelfs de Wallen waren hermetisch op slot, maar de stilte was overweldigend. Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het zien van de triagetenten die opgezet waren bij de VU en waar zieke mensen in de rij stonden, in afwachting van een eventuele opname. Het chronisch gebrek aan zorgpersoneel was verontrustend, reguliere zorg werd afgeschaald naar bijna het nulpunt en dus ook de zorg voor mams met haar reuma en astma.

En toen mochten we gaan testen en vaccineren. Hoeveel weerstand dit ook opwekte, ik had het gevoel dat er iets ‘gebeurde’. Dat we niet met zijn allen maar stom gingen zitten afwachten of het uit zichzelf zou verdwijnen, die k*t-Covid. Maar het leidde tot alleen maar meer gezeik. Er kwam een tweedeling tussen de mensen, welke keuze je ook maakte, er waren altijd mensen die je probeerden te overtuigen van hun gelijk. Mondkapjes-weigeraars, anti-vaccers, mensen die juist wél de vaccins promoten, ze kwamen lijnrecht tegenover elkaar te staan. De ‘schapen’ tegenover de ‘wappies’. Dat deed corona, mensen lieten elkaar niet meer in hun waarde, iedereen had wel ergens op internet een filmpje of interview gevonden van werkelijk de állerbeste viroloog of betweter dat precies in hun straatje paste. En ook die professionals stonden lijnrecht tegenover elkaar. De individuele meningen van mensen werden niet meer geaccepteerd en de één probeerde de ander ‘het licht’ te laten zien. De godganse dag kreeg je Tiktok-fimpjes door je strot geduwd, of dat nu de ‘makke schapen’ of de ‘wappies’ waren, ze waren allebei ‘zum kotzen’ met hun opruiende 3e-rangs interviewfilmpjes. Kansloos.

En toen kwam langzaam het normale leven stapje voor stapje weer op gang. Winkels mochten weer open, zij het met aangewezen looprichtingen, terrasjes mochten weer open, ook al zat je 3 meter van je gezelschap af, feestjes mochten weer als je een negatieve test kon overleggen, kinderen konden weer naar school. De universitaire studenten hebben het langste thuis moeten zitten, over pech-generatie gesproken. Ook zij hadden behoefte aan onderwijs en sociaal contact, de vergeten groep.

Ach, er zijn veel verkeerde beslissingen genomen. Ga er maar aan staan als politicus of ziekenhuisdirecteur. Ja er zijn veel mensen de dupe geworden van foute besluiten, bedrijven hadden niet failliet hoeven gaan, mijn broer had nog kunnen schilderen of met mij een wandeling kunnen maken. Ja, er zijn ook veel mensen overleden aan Covid-19 en ja, het was heftiger dan een normale griep. Het was heftiger voor iedereen, maar het is officeel voorbij, de pandemie. Ik denk eraan terug en besef me wat dit gekost en opgeleverd heeft en hoeveel je eigenlijk vergeet. Ik wil niet meer terug naar deze eenzaamheid, naar de angst anderen ziek te maken. Ik koester de diepe vriendschappen die er waren, de online spelletjes doen met elkaar, de borrels via internet en de zorg voor elkaar.

Dus lieverds, laten we er samen weer een mooie wereld van maken. Laten we respect hebben voor elkaars mening, laten we de mensen niet vergeten die door deze pandemie hun weg of het leven zijn kwijtgeraakt. Maar vooral, laten we feesten dat we deze 3 jaar achter ons kunnen laten. Het is goddomme tijd voor champagne!!

Hoera! Prikkels!

Ten eerste, het gaat prima met me hoor! Maar na 7 jaar werd het toch tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Alles gaat uitstekend, maar ik merkte dat ik de laatste tijd wat moeite kreeg met overvolle IJ-hallen, drukke feestjes en ik had een focus van -10. Ja, een kwartiertje, dan ging het goed, maar na dat kwartier kon je me uithoren over wat er daarna allemaal gezegd was en ik zou je vertellen dat ik werkelijk geen idee had. Dat ik je wel kon vertellen dat er 2 zwanen overgevlogen waren, ik niet moest vergeten pleepapier te kopen, hoe je de ‘best-chili-con-carne-ever’ maakt, dat ik ingespoten botox-konten vreselijk vond en dat het tijd werd om toch even dat haakje aan mijn nagel weg te vijlen, pfff met gemak. Als ik toch probeerde bij de les te blijven of in overvolle IJ-hallen de pareltjes er tussenuit probeerde te vissen bij de 150 vintage marktkramen tussen zo’n 2000 andere parel-hunters ging het mis. Wazig zicht, het gevoel dat de grond golfde en werkelijk niks, maar dan ook niks meer op kunnen nemen. Idem op drukke feestjes, teveel mensen die ik niet zo heel goed trek, stomme dj’s en teveel shit om me heen. En dan wil ik naar huis. Per direct, niet over een kwartier, zelfs niet over 5 minuten maar het liefst binnen 30 seconden jas aan en als een cheetah op volle kracht pleite. En dat is vervelend. Voor mij, maar misschien nog wel meer voor de mensen die dachten met mij een leuk feestje te hebben.

Nou is dat laatste geen verrassing voor de mensen die me kennen, dat is wel vaker voorgekomen, behalve bij Woodstock. Want daar ben ik vooral buiten en kan ik met mijn flesje Sol ook even op het strand zitten en doen alsof er niks aan de hand is.

Maar goed, het werd vervelend dat ik zelfs op een vintage markt, waar ik euforisch blij van kan worden, de juweeltjes van het ene op het andere moment niet meer kon onderscheiden van de bagger en dat zat me niet lekker. En de graaiende wijven, waarvan ik er zelf duidelijk eentje was, irriteerden me ook. Ook voor Niels was het een onbegrijpelijk fenomeen dat ik weg wilde bij een walhalla vol oude meuk. Aangezien ik al zeeziek word op een rondvaartboot in de Amsterdamse grachten, werd het toch tijd om eens naar dat shitty evenwichtsorgaan te laten kijken.

Ik heb een toffe huisarts, die de tijd neemt en naar me luistert. Nope, niks mis het evenwichtsorgaan anders dan dat het een gevoelig apparaat is. Bloedonderzoek gaat naar verwachting niks uitwijzen dus de keiharde diagnose van overprikkeling in combinatie met ADD is het vonnis van de wijze man. Damn, met een kind met ADD en de kennis van erfelijkheid had ik toch echt het vermoeden dat dit voornamelijk van zijn vader afkomstig is. Rik is nou niet echt de meest rustige zeg maar. Die kan bij tijd en wijle die blije eekhoorn zijn die probeert in de avondspits de A2 over te steken. En dat zou hem nog gaan lukken ook.

Maar Wessel is vooral druk in zijn hoofd en hé, dat klinkt verdomd bekend. Want ‘as-we-speak’ probeert de grote baas in een Teamcall de cijfers uit te leggen van 2022 en 2023. Ik was het na 5 minuten al kwijt en kijk zo nu en dan even braaf naar het andere scherm om te kijken of ik het nog enigszins volg, die cijfertjes. Kansloos dit. Tussendoor komen chats binnen, emailtjes die op poppen en de kat vraagt ook al aandacht. En ik heb werkelijk geen idee welk pop-up schermpje ik als eerste moet aanpakken, dus ik probeer ze allemaal tegelijk uit. Chaos en probeer dat maar eens te structureren. En in de tussentijd heb ik al 30 draadjes gelegd naar vanalles en nog wat behalve naar de belangrijke getallen op mijn scherm. Godzijdank wordt het opgenomen dus straks in alle rust nog maar eens een poging wagen. En met Wessel gaat het super dus er gloort hoop aan de horizon.

Kortom, het komt erop neer dat ik van de dokter nog vaker moet mediteren, wat meer op vakantie moet gaan en zo nu en dan een spraytje dexamfetamine in mijn giechel moet spuiten. Dan komt alles goed. En dat gaat me lukken. Die vakanties plannen wordt nog een dingetje want ik heb het natuurlijk veel te druk met vanalles en met niks, maar ik heb een goed begin gemaakt. Zaterdag gaan we de héle dag relaxen in de sauna, dode huidcellen weg scrubben en luisteren naar klankschalen enzo. Wish me luck want ook daar wil ik meestal na een paar uurtjes gillend de deur uit, maar ik ga mijn superbest doen. Beloofd hoor Niels, en als het even niet lukt drinken we een wijntje aan de bar. Word ik rustig van. Meestal.

Bye 2022!

2022, het zit er weer op. En zoals gewoonlijk zit ik op deze dag weer dit afgelopen jaar te overdenken. En yep, natúúrlijk weer met de Top2000 op de achtergrond, die ik luister met een lach en een traan. Het was me er eentje, 2022, wat een gebeurtenissen in 1 jaar tijd zeg. Natuurlijk zou het allermooiste moment van het jaar de dag dat Niels en ik gingen trouwen in Spanje moeten zijn. Maar er was een ander moment dat nét even mooier was, maar daarover zo meer. Wat hebben we intens genoten van deze zo speciale dag en van alle liefde om ons heen. Wat was het bijzonder om op het Spaanse strand te trouwen, wat hebben onze lieverds er een fantastische dag vol verrassingen van weten te maken en man, wat zijn we de hele dag euforisch gelukkig geweest. Wat ben ik blij met de bonusfamilie die ik heb gekregen, ze zouden eens moeten weten wat dat voor mij betekent. Het feest dat we later bij Woodstock hebben gegeven voor een kleine groep familie en hele goede vrienden was, om het nog zacht uit te drukken, epic. In alle opzichten, ook voor enkele feestvierders, die de zakken behoorlijk vol hadden na een avondje feesten bij Woods. Maar de details bespaar ik jullie, het was gewoon een mooi feestje, toch?

De bom sloeg kort voor we gingen trouwen keihard in. Niels ging voor een kleinigheid naar de huisarts maar daar werd een raar ding op zijn buik ontdekt. Dus met spoed naar de dermatoloog. Na 2 weken moesten we terug komen en daar zat, buiten de dermatoloog, een oncoloog, een oncologieverpleegkundige en nog een andere vrouw in een witte jas. Geen idee wat zij deed maar het zag er indrukwekkend uit. Alle alarmbellen gingen af en inderdaad, het was een kwaadaardig en redelijk groot melanoom. Shit, Niels had kanker. Mijn ex-schoonvader had op jonge leeftijd de melanomen helaas niet overleefd en het boek dat ik las van Broentje die hieraan was overleden werkte ook niet echt mee aan een gezonde gemoedsrust zeg maar. Niels was er redelijk nuchter onder, hup plekje weghalen en door. De uitslag viel helaas tegen, het melanoom zat te diep en gelijk na ons trouwen vlogen we terug naar Nederland zodat mijn lief geopereerd kon worden en de lymfeklieren verwijderd zouden worden. Daarop volgde het lange wachten op de uitslag, maar het telefoontje dat we 10 dagen later kregen met de boodschap dat er geen uitzaaiingen waren.. man wat hebben we samen de nodige tranen van blijdschap laten vloeien. Dit was zonder twijfel het aller-allermooiste moment van het jaar. Deze prachtige lieve man is schoon en mag elke 3 maanden op controle en all looking good. Dus damn, het ziet ernaar uit dat ik oud mag worden met die lange.

In april verdween Sammie, onze lieve prachtige dikke Sammie. Wat hebben we gezocht, wekenlang alles op alles gezet om ons meisje thuis te krijgen. We hebben haar nooit terug gevonden en ze is in al die tijd door niemand gezien. Het blijft een hard gelag, maar we hebben ons neergelegd bij het idee dat ze dit avontuur hoogstwaarschijnlijk niet heeft overleefd. Nog steeds speur ik websites af met gevonden katten, maar de kans is klein. Tijdens de zoektocht stond Sjimmie ineens te prijken op de website van een asiel en ik was gelijk verkocht. Ik voelde dat deze traumatische kerel bij ons moest zijn. Gevonden in een parkeergarage en geen idee wat de stakker allemaal had meegemaakt. Oortje stuk, kromme pootjes en al 290 dagen in het asiel omdat niemand het aandurfde. Uren, dagen, weken, hebben we geïnvesteerd in deze kleine kerel die niet wilde eten en zo uitzonderlijk bang was voor werkelijk alles. We zijn nu 4 maanden verder, meneer komt eindelijk sinds een week of 4 naar beneden en knuffelt als de allerbeste. Het vertrouwen groeit en we zijn er nog lang niet want hij blijft een enorme bange poeperd, maar we zijn verliefd op deze kleine draak. En mocht er een wonder gebeuren en Sammie komt alsnog thuis, dan hoop ik dat ze samen gewoon gelukkig zijn.

Corona stond op een laag pitje dit jaar, dus we kregen ineens een enorme hoeveelheid vrijheid. En dat hebben we geweten. Als ik het achteraf bekijk hebben we een godsvermogen uitgegeven aan feestjes omdat we zo blij waren dat het gewoon kon. Niels en ik hebben niet altijd dezelfde smaak qua feestjes, maar man, wat hebben we plezier gehad op de feestjes die we samen wél leuk vonden. Ik ga voor de muziek, Niels voor de mensen en dat rijmt niet altijd, maar ach, wijntje erin compenseert een hoop.. Op nog naar nog meer feestjes het komende jaar, maar liefst wel de betere Niels..

Mama, de lieverd, wat een jaar was het voor haar. We hadden afscheid genomen van Nik, maar de lieve schat is er tóch weer bovenop gekrabbeld. En of dat beter is blijft voor mij een groot twijfelgeval. Het blijft een keihard gelag dat hij zijn dagen slijt in een meestal donkere kamer in bed met zijn hoofd onder de dekens, dat hij nooit meer gaat lopen en de wereld buiten zijn kamer niet aankan. Maar desondanks koesteren we de momenten dat we nog samen kunnen zijn. Mama is wonder boven wonder goed genezen nadat ze door een auto geschept was, ze moet wel een reus van een engel op haar schouder mee torsen, dat kan haast niet anders.

En dan last but not least, mijn apegatje, mijn feestbeest, mijn prachtige kind. Man wat doet hij het goed. Dit jaar haalde hij zijn bachelor of science en als het meezit mag hij komend jaar afstuderen. Waar is mijn kleine kontkrummel gebleven, maar ik vind het heerlijk, zo’n volwassen vent. We hebben mooie gesprekken, hij houdt me een spiegel voor en ik geniet als ik hem zo zie groeien. En stiekem sta ik ongelooflijk te genieten als ik hem samen met zijn vriendin in de keuken Tiramisu zie maken en mijn hele keuken onder de poedersuiker zit. De schatjes.

Het zit erop, 2022. Een jaar om met weemoed op terug te kijken, want de mooie momenten hebben overheerst. Maar het was heftig soms, met hoge ‘highs’ en diepe ‘lows’. Ach, that’s life. Op naar een fantastisch 2023 waar we zeker weer mooie avonturen gaan meemaken en mooie herinneringen aan over gaan houden.

Lieverds, ik wens jullie een geweldig 2023, wees lief voor elkaar en vergeet niet af en toe tegen de mensen die je lief zijn te zeggen dat je van ze houdt. En nu, vier feest en LET THE BUBBLES FLOW!!

Dikke kus van mij X

Drukke weekendjes enzo

Drukke weekendjes, die hebben we met enige regelmaat en de komende weekenden zitten alweer propvol. Feestjes, verjaardagen, de feestdagen die komen gaan en waaraan ik, zoals wellicht bekend bij de vaste lezers, nou niet echt euforisch blij van wordt. Maar al deze uitspattingen zijn ook een gezellige afwisseling van de werkweek. En dat heeft een mens soms keihard nodig.

We hebben wat pareltjes gehad de afgelopen tijd. Met Eus en Patries hebben we een heerlijke middag en avond in Leiden gehad. Wat een aanrader, wat een heerlijke stad maar man wat was het fucking koud. Maar ik heb een supergave tip voor jullie, mocht je een bloedsaai weekend voor de boeg hebben. Ga naar Escape from Wonderland! Man, wat hebben we gelachen. Probeer maar eens te ontsnappen uit een soort Alice in Wonderland-achtig tafereel met 2 hyperactieve wijven en 2 super relaxte maar bomen van gasten. In kamers vol met delicate kopjes, theepotjes en andere zoetsappige snuisterijen puzzels oplossen met Tries en mij is best een terging, maar hé, we hebben het interieur heel weten te houden. En man, wat waren we trots dat we binnen een uur de uitgang hadden gevonden. Ehm, dat bleek dus een grote desillusie. De escape-cipier had enige malen de klok clandestien stil gezet, dus we hebben er in plaats van 60 minuten precies 79 minuten en 44 seconden over gedaan, maar who cares, we zijn uit het sprookjeshol weten te ontsnappen en waren rete trots op onszelf.

Verleden week hebben we 5 dagen bij Raf en Karen in Spanje mogen vertoeven. Wat een feestje weer, thuiskomen met een hoofdletter ‘T’. We hadden een Fiatje 500 gehuurd en je gelooft het niet, maar zelfs Niels past erin met zijn lange stelten. Het was heerlijk, elke dag zo rond de 22-24 graden terwijl het in Nederland maar een grijze en gure bedoening was. We hebben weer mooie avondjes gehad. Dansen in de restaurantjes, de vintage- en antiekmarkt bezocht, leuke plekjes verkend en mooie gesprekken gevoerd. En natuurlijk hebben we teveel wijn gedronken en ontzettend veel gelachen, maar dat zal niemand verbazen. Een hele zondagmiddag boven op een berg in een wijnmuseum vertoeven met een 7-gangen menu en pure rode wijn was toch echt onvergetelijk. Vooral de eigenaresse cq. kokkin was een gevalletje apart met een strot waar het maandelijks luchtalarm bij in het niet valt, maar ik hou er zo van. Wat die leuke plekjes betreft, Niels wilde toch op de laatste dag nog even langs Benidorm waar zijn ouders regelmatig wat tijd slijten. Ik kan je vertellen dat we het leeftijdsgemiddelde met zeker zo’n 30% naar beneden hebben gehaald. Man, man, je breekt je nek over de rollators en scootmobiels. We hebben er nog even over getwijfeld of we ook een scootmobiel-tandem zouden huren om in stijl Benidorm te verkennen, maar nèh, ik denk dat er al genoeg Benidorm bastards de straten onveilig maken daar.

Afgelopen weekend was ook weer een pareltje. Op zaterdag tot een uurtje of 11 ’s avonds althans. Het werd de hoogste tijd voor weer eens een avondje stappen in het Amsterdamse. We zouden met Den, Taat, Wessel & Anne gaan eten bij een Turks restaurant in Amsterdam West, Orontes. Ik word er zo blij van, een tafel vol met mezes, wat flesjes wijn en geweldig gezelschap. Na het eten toch maar even naar de Nieuwe Anita om de hoek. Als je één tent moet kiezen in Amsterdam waar je niet je kont op design-stoeltjes hoeft neer te vleien is het De Nieuwe Anita. Je loopt eigenlijk gewoon bij je 90-jarige oma naar binnen inclusief bijpassende muffige geur. In de kelder zijn geregeld ondefinieerbare optredens dus afgelopen zaterdag was het niet veel anders. Maar het is zo kneuterig gezellig, het enige minpuntje was de gin-tonic. Die viel even verkeerd dus de Nieuwe Anita is toch wel zo’n straf half uurtje de carroussel van de Frederik Hendrikstraat geweest, maar dat mocht de pret niet drukken.

En om het weekend nog even in stijl af te sluiten op 4 december hebben we Sev’s tweede verjaardag en tegelijkertijd Sinterklaas gevierd in Brabant. Kleine Sev, wat een prachtig mannetje is het en stiekem voel ik me toch een beetje een bonus-oma. De kleine chef was volgens mij het meest blij met zijn stofzuigertje, de hele verdieping werd onderhanden genomen en de rest van de kadootjes waren natuurlijk even helemaal buiten beeld. Als een volleerde interieurverzorger kuierde hij het hele huis door en wat het stofzuigertje niet opzoog propte hij zelf wel in de stofzuigermond. Zo aandoenlijk, de kleine held.

Kortom, het waren drukke weken en de komende weekenden zitten we overvol met afspraken, maar daar is deze donkere maand prima voor geschikt, vind ik.. Ik heb me alleen heilig voorgenomen om geen gin-tonics meer langs de huig te laten glijden, maar verder gooi ik de komende weken alle principes snoeihard overboord. Waarvan akte.

Sjimmie’s ontdekkingsreis

Ruim 2 maanden is hij nu bij ons, ons nieuwe fluffy familielid Sjimmie the cat. Het was wel even een dingetje, een andere katje nemen terwijl we nog steeds ergens de hoop hebben dat Sammie ooit nog gevonden wordt. Maar die kans is klein, ze is al sinds half april vermist, geen enkele zoektocht heeft iets opgeleverd en we realiseren ons dat lieve bolle Sammie waarschijnlijk niet meer leeft. We hebben van Sammie genoten en zijn dankbaar dat zo’n ontzettend lieve stoeipoes bij ons heeft mogen leven. We missen haar dagelijks en heel soms denken we dat we haar zien, maar ze is het nooit. Ik hoop dat ze toch ergens een nieuw huisje heeft gevonden en schandalig wordt verwend. En dat ze haar nieuwe personeel de oren van het hoofd lult, want daar was ze ontzettend goed in, vooral als je zelf net die heerlijke slaap-sluimerfase inging. En ik hoop dat haar nieuwe personeel geen houten trap heeft, want als je toch alsnog, na dat kattengelul, eindelijk in slaap was gesukkeld, leek het wel of er een infanterie gevechtstank de trap op denderde. Sammie was nou eenmaal niet de lichtvoetige dwerg onder de poezen.

Onze mooie dikke Sammie..

Maar we misten een huisdier en ik ben een sucker voor de asiel-stumpers. Voor mij geen raskat waar ik een godsvermogen voor moet dokken of een schattige kitten. Die vinden hun personeel toch wel. Ik red nou eenmaal liever een dier van een dood die ze niet verdienen, alleen omdat niemand ze uiteindelijk ophaalt uit een asiel. Die drang om zielige rakkers te redden heeft in het verleden niet tot de makkelijkste viervoeters geleid, maar het is het telkens meer dan waard geweest. Het zijn stuk voor stuk de allerliefsten geweest en ze zijn stuk voor stuk oud mogen worden bij mij. En dus viel ik als een blok voor Sjimmie. Daar stond hij hoor, een beetje stoer te prijken op de website van een Amsterdams asiel. Met zijn grote groene ogen, een rare inkeping in zijn oor en zijn kromme voorpootjes. Gevangen in een parkeergarage, al 240 dagen in het asiel en de eerdere poging tot plaatsing was helaas mislukt. Van parkeergarage naar asiel, van asiel naar alleenstaande man en van alleenstaande man weer keihard terug richting asiel. Dan breekt mijn hart en het gevoel dat Sjimmie gewoon bij ons in huis hoorde liet niet los.

Dus afspraak gemaakt en we mochten het mormel komen bewonderen. Daar zat hij, bovenop zijn veilige troon. En damn, we mochten hem nog meenemen ook. We waren met vlag en wimpel geslaagd voor de 8 pagina’s tellende vragenlijst van de strenge asiel-ballotage-commissie. Als het écht niet zou lukken zouden we hem binnen 6 weken terug mogen brengen want ja, het was een katje met een trauma. Tsss, dat moet je nou nét tegen mij zeggen.. No fucking way (alhoewel er een momentje is geweest dat we getwijfeld hebben of hij ooit gelukkig zou kunnen worden bij ons). De jongen die hem al die tijd verzorgd had heeft echt met pijn in zijn hart wel een half uur afscheid genomen van zijn vriendje. Dus daar gingen we. Met zijn telefoonnummer op zak en Sjimmie in een geblindeerde kattenmand.

Nou wisten we dat we een enorme bange poeperd met één of ander trauma in huis zouden nemen, waar we alleen met héél veel geduld iets mee zouden kunnen bereiken, maar dit exemplaar won de hoofdprijs in de schijtlaars-competitie. Hij schoot thuis onder het logeerbed en heeft zich 14 dagen niet verroerd. De eerste 4 dagen at en dronk hij niets, ging niet op de bak en de kans dat hij terug moest naar het asiel werd steeds groter. Nog een dag zonder eten en drinken ging hij niet meer vol houden zonder ziek te worden. En Sjimmie zou Sjimmie niet zijn als hij niet halverwege de vijfde dag iets at. Heel moeizaam, dat wel. Ik lag gestrekt naast het logeerbed met een beetje eten op een lange pollepel want dichtbij komen was onmogelijk. Euforisch was ik dat het mormel er even aan likte. Veel verder dan een likje aan de pollepel kwam ik niet (ook omdat mijn armen inclusief pollepel niet lang genoeg waren om überhaupt een beetje in de buurt te komen), maar het begin was er.

Sjimmie de schijterd

Langzaamaan begon hij af en toe ’s nachts als het heel stil was onder het bed vandaan te komen. Maar zodra hij ook maar iets hoorde rende hij terug naar zijn vertrouwde plek onder het bed om daar vervolgens de rest van de dag een beetje onzichtbaar te wezen. Tot dierendag. Op dierendag had hij ineens besloten om een beetje stoer te gaan doen, onder het bed vandaan te komen, heel voorzichtig een kopje te geven en zijn hokje in zijn krabpaal in gebruik te gaan nemen. En meneer ging ineens heel zachtjes piepen en miauwen als we naar bed gingen. Dus ik heb die avond in het logeerbed gelegen bij Sjimmie en af en toe ben ik even in mijn eigen bed gaan slapen, ervaring zat met een huilbaby..

Inmiddels loopt hij vrij over de eerste verdieping. Nog steeds enorm op zijn hoede en bij elk geluidje sjeest hij terug naar zijn veilige hokje. Maar hij vertouwt ons. Hij durft nog steeds niet de verdieping af en ik heb het bange vermoeden dat dat nog een lang proces gaat worden, dus we zitten hem regelmatig op ‘zijn’ kamer te verblijden met ons gezelschap. Hij heeft mij dit moment even tot ‘zijn mens’ gebombardeerd, maar die grote lange vent behoort inmiddels ook tot de incrowd die hij kan vertrouwen. Hij zit ’s morgens op de overloop te wachten tot we naar beneden komen, speelt met ons en knuffelt als de beste. Het is af en toe net een verliefde puber. De held durft al met zijn gecastreerde kont op de vensterbank te gaan zitten, maar als het pampasgras buiten waait in de wind is dat heel eng. Zijn ontdekkingstocht is begonnen, met hele kleine stapjes komen we steeds een klein stukje verder. En ik hou van hem, mijn kleine grote held.

Wine & hellness

Wat doe je op een brakke druilerige zondag, na een festival dat je na zessen vooral hebt doorgebracht in de zeikregen met je gekleurde poncho? Precies. Lekker een middagje stomen in een bloedhete sauna. Heerlijk. En na zo’n duur avondje komt een Social Deal gewéldig van pas. Een Wine&Welness-deal klinkt dan toch echt fantastisch. Toch??

‘Not’ dus. Het feest begon al bij binnenkomst. Oeps, teveel Social of Groupon deals door de strotten van nietsvermoedende brakke gasten zoals wij geduwd. Dus geen kluisjes meer en teveel mensen voor de pak-em-beet 3 sauna’s die er zijn. Maar we hadden geluk, er kwam net iemand zijn kluissleutel inleveren dus we behoorden maar weer eens tot de ‘lucky ones’. De volgende verbijstering stond ons te wachten in de kleedruimte met afsluitbare kleedhokjes. Huh? Iedereen in badkleding, welk bericht hadden we gemist? O, het is optioneel! Okeej…. nou dan sta je daar als 1 van de weinigen in je blote toges, want onze badkleding lag natuurlijk keurig gewassen thuis in de kast bij de zomerspullen. Godzijdank waren we niet de enigen die de website ook niet goed gelezen hadden.

Maar goed, niet zeiken want de kans dat ik een collega tegen zou komen was uitermate klein, dus hoppa, de trap op, de route volgen door de wijnbar (bijna blijven hangen, maar we moesten door) en op naar de douches. Het was er precies eentje.. En als daar dan een meisje de gebruiksaanwijzing van het scrubzout staat te lezen en tergend langzaam haar dode huidcellen onder haar bikini door probeert eraf te schuren, kan het even duren.

De sauna was echt wel lekker, maar het was soms even wachten voor je erin kon, want alle koopjesjagers van bovenstaande deals hadden natuurlijk hetzelfde plan als wij. De infrarood sauna maar proberen dan. Ook echt een enorm kassucces. Formaat 2x bezemkast en er brandden precies genoeg lampen om wel 2 mensen te kunnen voorzien van infrarode straling. De rest zat er maar een beetje voor lul bij en was in de wolken als iemand voorstelde om even te wisselen. Ik hoef niet uit te leggen dat we dit één keer exact 5 minuten hebben volgehouden. De wachtrij hebben we hierna met liefde overgeslagen.

Het stoombad. Ook een daverend succes. Geen idee waar de hitte vanaf kwam in die grot, maar je verbrandde je hol als je op de bank ging zitten en de voetjes moesten van de vloer omdat anders je kuiten in vlammen op gingen. Voordeel is dat je geen hand voor ogen zag dus dat je er niet op je charmanst bijzit om maar niet af te fikken zag gelukkig dus ook geen sterveling. En ken je dat, dat je uit zo’n cabine komt, de deur open doet en van de stoom nog even geen donder ziet? Ik wel. Toen de mist was opgetrokken zag ik een paar gezellige gasten met hun telefoons filmpjes kijken en foto’s maken. What the fuck? Telefoons waren in dit complex dus gewoon toegestaan!! Nou, als jullie op YouTube iemand tegen komen die probeert om nog enigszins toonbaar in de blote kont uit een stoomwolk te flaneren, dan zou dat zomaar ik kunnen zijn. Succes met zoeken.

We vonden het de hoogste tijd voor de wijnbar, er moest even wat vocht in om het vol te houden tot 5 uur en we onze hamburger zouden krijgen van de Social Deal. Zo Nederlands zijn we dan ook wel weer. Betaald voor een burgermenu dus die zal er komen ook. Niels ruimde in de tussentijd even wat tafels leeg want het horecabloed kruipt waar het niet gaan kan hè? Ik denk dat Tippi Wan achter de bar heel blij was met de hulp, want dan kon ze tenminste verder met het fatsoeneren van haar delicate nageltjes. Dat was vanzelfsprekend van wezenlijker belang dan rotzooi van tafels plukken en een doekje over de gemorste dressing halen. Pfff, ik had haar een schop onder haar hol richting de voordeur gegeven als ik daar bedrijfsleider was geweest.

Die bedrijfsleidster was trouwens ook niet het werkpaard van de dag. Een broodmager, kersenbier drinkend portret die het maar druk vond en stond te klagen dat ze extra personeel had moeten laten aanrukken. Was niet nodig geweest als ze zelf de handen uit de mouwen had gestoken. En ze wilde toch ook tussen neus en lippen door even aan Niels kwijt dat ze op hetzelfde festival geweest was in een latex outfitje en door de hitte steeds meer kledingstukken af had moeten pellen. Het contrast had niet groter kunnen zijn als ze naast mij gestaan had op het Summerlake festival. Ik, nuchter, verregend, zeiknat haar, met een man in een al net zo doorweekt regenjasje, in een continue poging om niet op mijn bek te gaan in de zeiknatte gladde bagger. En dan had je de overrijpe sauna-draak in haar latex niemendalletje met een stuk of wat XTC achter de kiezen. Het was vast een mooi plaatje geweest voor Insta.

En toen ineens was het 5 uur. Halleluja!! Het hamburgermenu werd geserveerd en ik moet eerlijk bekennen, het was echt verrukkelijk. De wijnen waren ook goddelijk, dus ik zal mijn hand over mijn hart strijken en toch een ieniemienie positieve draai aan dit verhaal proberen te geven. Maar Niels en ik hebben volgens mij nog nooit zo snel een menu achter de huig geschoven. We hebben niet eens meer de moeite genomen om daar te douchen, we hebben ons in onze kleding gehesen en zijn met gierende banden naar huis gescheurd.

Dus een tip: als je lekker op een druilerige zondag wijn wil gaan fleppen, dan hebben wij wel een prima adresje voor jullie. Maar vermijd de deur naar wellness, dan wordt Wine&Wellness een tripje naar Wine&Hellness. Voor je het weet sta je met je blote reet op internet. Waarvan akte.