Bye 2022!

2022, het zit er weer op. En zoals gewoonlijk zit ik op deze dag weer dit afgelopen jaar te overdenken. En yep, natúúrlijk weer met de Top2000 op de achtergrond, die ik luister met een lach en een traan. Het was me er eentje, 2022, wat een gebeurtenissen in 1 jaar tijd zeg. Natuurlijk zou het allermooiste moment van het jaar de dag dat Niels en ik gingen trouwen in Spanje moeten zijn. Maar er was een ander moment dat nét even mooier was, maar daarover zo meer. Wat hebben we intens genoten van deze zo speciale dag en van alle liefde om ons heen. Wat was het bijzonder om op het Spaanse strand te trouwen, wat hebben onze lieverds er een fantastische dag vol verrassingen van weten te maken en man, wat zijn we de hele dag euforisch gelukkig geweest. Wat ben ik blij met de bonusfamilie die ik heb gekregen, ze zouden eens moeten weten wat dat voor mij betekent. Het feest dat we later bij Woodstock hebben gegeven voor een kleine groep familie en hele goede vrienden was, om het nog zacht uit te drukken, epic. In alle opzichten, ook voor enkele feestvierders, die de zakken behoorlijk vol hadden na een avondje feesten bij Woods. Maar de details bespaar ik jullie, het was gewoon een mooi feestje, toch?

De bom sloeg kort voor we gingen trouwen keihard in. Niels ging voor een kleinigheid naar de huisarts maar daar werd een raar ding op zijn buik ontdekt. Dus met spoed naar de dermatoloog. Na 2 weken moesten we terug komen en daar zat, buiten de dermatoloog, een oncoloog, een oncologieverpleegkundige en nog een andere vrouw in een witte jas. Geen idee wat zij deed maar het zag er indrukwekkend uit. Alle alarmbellen gingen af en inderdaad, het was een kwaadaardig en redelijk groot melanoom. Shit, Niels had kanker. Mijn ex-schoonvader had op jonge leeftijd de melanomen helaas niet overleefd en het boek dat ik las van Broentje die hieraan was overleden werkte ook niet echt mee aan een gezonde gemoedsrust zeg maar. Niels was er redelijk nuchter onder, hup plekje weghalen en door. De uitslag viel helaas tegen, het melanoom zat te diep en gelijk na ons trouwen vlogen we terug naar Nederland zodat mijn lief geopereerd kon worden en de lymfeklieren verwijderd zouden worden. Daarop volgde het lange wachten op de uitslag, maar het telefoontje dat we 10 dagen later kregen met de boodschap dat er geen uitzaaiingen waren.. man wat hebben we samen de nodige tranen van blijdschap laten vloeien. Dit was zonder twijfel het aller-allermooiste moment van het jaar. Deze prachtige lieve man is schoon en mag elke 3 maanden op controle en all looking good. Dus damn, het ziet ernaar uit dat ik oud mag worden met die lange.

In april verdween Sammie, onze lieve prachtige dikke Sammie. Wat hebben we gezocht, wekenlang alles op alles gezet om ons meisje thuis te krijgen. We hebben haar nooit terug gevonden en ze is in al die tijd door niemand gezien. Het blijft een hard gelag, maar we hebben ons neergelegd bij het idee dat ze dit avontuur hoogstwaarschijnlijk niet heeft overleefd. Nog steeds speur ik websites af met gevonden katten, maar de kans is klein. Tijdens de zoektocht stond Sjimmie ineens te prijken op de website van een asiel en ik was gelijk verkocht. Ik voelde dat deze traumatische kerel bij ons moest zijn. Gevonden in een parkeergarage en geen idee wat de stakker allemaal had meegemaakt. Oortje stuk, kromme pootjes en al 290 dagen in het asiel omdat niemand het aandurfde. Uren, dagen, weken, hebben we geïnvesteerd in deze kleine kerel die niet wilde eten en zo uitzonderlijk bang was voor werkelijk alles. We zijn nu 4 maanden verder, meneer komt eindelijk sinds een week of 4 naar beneden en knuffelt als de allerbeste. Het vertrouwen groeit en we zijn er nog lang niet want hij blijft een enorme bange poeperd, maar we zijn verliefd op deze kleine draak. En mocht er een wonder gebeuren en Sammie komt alsnog thuis, dan hoop ik dat ze samen gewoon gelukkig zijn.

Corona stond op een laag pitje dit jaar, dus we kregen ineens een enorme hoeveelheid vrijheid. En dat hebben we geweten. Als ik het achteraf bekijk hebben we een godsvermogen uitgegeven aan feestjes omdat we zo blij waren dat het gewoon kon. Niels en ik hebben niet altijd dezelfde smaak qua feestjes, maar man, wat hebben we plezier gehad op de feestjes die we samen wél leuk vonden. Ik ga voor de muziek, Niels voor de mensen en dat rijmt niet altijd, maar ach, wijntje erin compenseert een hoop.. Op nog naar nog meer feestjes het komende jaar, maar liefst wel de betere Niels..

Mama, de lieverd, wat een jaar was het voor haar. We hadden afscheid genomen van Nik, maar de lieve schat is er tóch weer bovenop gekrabbeld. En of dat beter is blijft voor mij een groot twijfelgeval. Het blijft een keihard gelag dat hij zijn dagen slijt in een meestal donkere kamer in bed met zijn hoofd onder de dekens, dat hij nooit meer gaat lopen en de wereld buiten zijn kamer niet aankan. Maar desondanks koesteren we de momenten dat we nog samen kunnen zijn. Mama is wonder boven wonder goed genezen nadat ze door een auto geschept was, ze moet wel een reus van een engel op haar schouder mee torsen, dat kan haast niet anders.

En dan last but not least, mijn apegatje, mijn feestbeest, mijn prachtige kind. Man wat doet hij het goed. Dit jaar haalde hij zijn bachelor of science en als het meezit mag hij komend jaar afstuderen. Waar is mijn kleine kontkrummel gebleven, maar ik vind het heerlijk, zo’n volwassen vent. We hebben mooie gesprekken, hij houdt me een spiegel voor en ik geniet als ik hem zo zie groeien. En stiekem sta ik ongelooflijk te genieten als ik hem samen met zijn vriendin in de keuken Tiramisu zie maken en mijn hele keuken onder de poedersuiker zit. De schatjes.

Het zit erop, 2022. Een jaar om met weemoed op terug te kijken, want de mooie momenten hebben overheerst. Maar het was heftig soms, met hoge ‘highs’ en diepe ‘lows’. Ach, that’s life. Op naar een fantastisch 2023 waar we zeker weer mooie avonturen gaan meemaken en mooie herinneringen aan over gaan houden.

Lieverds, ik wens jullie een geweldig 2023, wees lief voor elkaar en vergeet niet af en toe tegen de mensen die je lief zijn te zeggen dat je van ze houdt. En nu, vier feest en LET THE BUBBLES FLOW!!

Dikke kus van mij X

En weer een jaar voorbij

En dan zomaar ineens is het alweer bijna het einde van dit bewogen en bijzondere jaar. Alweer een jaar dat in het teken stond van Covid maar daarnaast vooral ook van de liefde. Toen ik op 31 december besloot om nooit meer mijn ‘just a regular fuckup’-smoel op Tinder of welke andere louche datingsite dan ook te zetten kwam 1 van de laatste berichtjes van Niels. Nét toen ik besloten had dat ik het eigenlijk ook prima in mijn eentje kon, dat ik op eenzame momenten schatten van vrienden om me heen had waar altijd een pot thee of een fles wijn klaar stond. Die me door momenten vol zelfmedelijden trokken met de nodige alcohol en andere shit en waarmee ik memorabele avonden had. En toen kwam Niels op bezoek begin januari. En hij bleef. Hij accepteert mijn ups en downs, mijn bloedirritante eigenwijsheid, mijn belachelijke dansen in de kamer en mijn obsessie voor het zoeken naar satellieten in een sterrenhemel. Bijkomende zonzijde: Ik heb ineens een ontzettend lieve grote familie die ik zo graag wilde en ik hou er zo van.

In de zomer gingen we chillen op Ibiza. Ik wilde zó graag een keer naar het hippie-eiland en me thuis voelen tussen gelijkgestemden met mijn ontzettend vormeloze maar lievelings-harembroek. Niets van dat alles. Het enige dat me dat gevoel gaf waren onze tochtjes in de aftandse groene parel zonder airco, raampjes open, radio aan en onderweg bij wegrestantjes met een natte bezweette bilnaad afkoelen. Loved it! We hebben genoten maar Ibiza? Nèhhh, 1 keer is genoeg. Het is vooral zien en gezien worden, teveel extensions, teveel make-up en véél te dure feestjes die vooral opgezet zijn voor de rijkeluiskindjes met creditcards van papa. Dus Ibiza? Nope, voor een goed feestje heb ik Ibiza niet nodig. Die zijn er dichtbij meer dan genoeg. Zet me maar bij Woodstock of een tof festivalletje neer en ik ben domweg gewoon gelukkig.

2022 in vogelvlucht

Over feestjes gesproken, we hebben ze wel gehad, zij het wat minder dan voorgaande jaren. Mijn 21-jarige apegatje die me zelfs belde of ik met hem mee ging naar Oliver Weiter, wat een stoere lieverd is het. En wat liep ik naast mijn schoenen in de Marktkantine, toen een paar Engelse studenten tegen hem zeiden dat hij een ‘cool mum‘ heeft. Waarschijnlijk dachten ze, wat moet dat oude wijf hier maar dat zal toch zeker niet? Nèhhh, vast niet.. Zijn 21e verjaardag was ook een unieke ervaring. Met een stuk of 25 van zijn speechende vrienden alle ellende te horen krijgen die je als moeder niet wil horen. En maar blijven lachen. Maar ik zag hoe hij mensen verbindt en ik was trots. Dus lieverd, ga vooral lekker door, zoek grenzen op, leer en groei.

Mijn lieve broertje, wat een jaar is dit voor jou geweest. Inmiddels lig je al weken op bed, hebben we in gedachten al een keer afscheid genomen maar je blijft nog even. Het gevoel van machteloosheid van mama en mij zijn enorm, maar we zijn blij dat we nog steeds bij je langs kunnen gaan. Al is een echt gesprek al lang niet meer mogelijk, je moet nog steeds lachen van een knuffel of als ik je kietel in je nek. Koestermomentjes. En gisteren zette ik op Twitter een oproep voor hulp, want je wil zó graag in een Lamborghini rijden. Zelfs de broertjes Coronel en andere bedrijven hebben hulp aangeboden om dit virtueel mogelijk te maken. Wat zijn er mooie mensen op deze wereld. Het gaat gebeuren!

En dan mama. Dat kleine opdondertje die ondanks alles maar door dendert. Wat ben ik trots op haar. Ze maakt van alles nog steeds het beste, terwijl ik weet hoe eenzaam ze is tijdens lockdowns, maar ze klaagt niet en is zo ontzettend dankbaar voor elk bezoekje dat ik breng. Het is niet makkelijk om een kind te hebben in een verpleeginstelling die er zo slecht aan toe is, maar ze haalt kracht uit de piepkleine knuffelmomentjes. Damn wat een power vrouwtje.

En last but not least, mijn verschrikkelijke lieve vrienden. Man wat hou ik van jullie. Het rare jaar zit er weer op maar we hebben bijzondere momenten gehad, we hebben tóch gedanst bij Woodstock, veel teveel calorieën naar binnen geklapt en natuurlijk teveel wijn langs de huig laten wegglijden. We hebben zomaar op een doordeweekse middag oesters gegeten in Amsterdam, we hebben gekookt voor een verjaardagsfeest van mijn liefste vriend, we hebben mooie momenten en mooie herinneringen gecreëerd. Gelukkig is dit jaar nu eens niemand in mijn directe omgeving overleden, ook een dik pluspunt :).

En nu op naar 2022!

Ik wens jullie allemaal een te gekke jaarwisseling. Steek stiekem toch dat ene pijltje af, let the bubbles flow en maak van 2022 een memorabel en liefdevol jaar!