Ten eerste, het gaat prima met me hoor! Maar na 7 jaar werd het toch tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Alles gaat uitstekend, maar ik merkte dat ik de laatste tijd wat moeite kreeg met overvolle IJ-hallen, drukke feestjes en ik had een focus van -10. Ja, een kwartiertje, dan ging het goed, maar na dat kwartier kon je me uithoren over wat er daarna allemaal gezegd was en ik zou je vertellen dat ik werkelijk geen idee had. Dat ik je wel kon vertellen dat er 2 zwanen overgevlogen waren, ik niet moest vergeten pleepapier te kopen, hoe je de ‘best-chili-con-carne-ever’ maakt, dat ik ingespoten botox-konten vreselijk vond en dat het tijd werd om toch even dat haakje aan mijn nagel weg te vijlen, pfff met gemak. Als ik toch probeerde bij de les te blijven of in overvolle IJ-hallen de pareltjes er tussenuit probeerde te vissen bij de 150 vintage marktkramen tussen zo’n 2000 andere parel-hunters ging het mis. Wazig zicht, het gevoel dat de grond golfde en werkelijk niks, maar dan ook niks meer op kunnen nemen. Idem op drukke feestjes, teveel mensen die ik niet zo heel goed trek, stomme dj’s en teveel shit om me heen. En dan wil ik naar huis. Per direct, niet over een kwartier, zelfs niet over 5 minuten maar het liefst binnen 30 seconden jas aan en als een cheetah op volle kracht pleite. En dat is vervelend. Voor mij, maar misschien nog wel meer voor de mensen die dachten met mij een leuk feestje te hebben.
Nou is dat laatste geen verrassing voor de mensen die me kennen, dat is wel vaker voorgekomen, behalve bij Woodstock. Want daar ben ik vooral buiten en kan ik met mijn flesje Sol ook even op het strand zitten en doen alsof er niks aan de hand is.
Maar goed, het werd vervelend dat ik zelfs op een vintage markt, waar ik euforisch blij van kan worden, de juweeltjes van het ene op het andere moment niet meer kon onderscheiden van de bagger en dat zat me niet lekker. En de graaiende wijven, waarvan ik er zelf duidelijk eentje was, irriteerden me ook. Ook voor Niels was het een onbegrijpelijk fenomeen dat ik weg wilde bij een walhalla vol oude meuk. Aangezien ik al zeeziek word op een rondvaartboot in de Amsterdamse grachten, werd het toch tijd om eens naar dat shitty evenwichtsorgaan te laten kijken.
Ik heb een toffe huisarts, die de tijd neemt en naar me luistert. Nope, niks mis het evenwichtsorgaan anders dan dat het een gevoelig apparaat is. Bloedonderzoek gaat naar verwachting niks uitwijzen dus de keiharde diagnose van overprikkeling in combinatie met ADD is het vonnis van de wijze man. Damn, met een kind met ADD en de kennis van erfelijkheid had ik toch echt het vermoeden dat dit voornamelijk van zijn vader afkomstig is. Rik is nou niet echt de meest rustige zeg maar. Die kan bij tijd en wijle die blije eekhoorn zijn die probeert in de avondspits de A2 over te steken. En dat zou hem nog gaan lukken ook.
Maar Wessel is vooral druk in zijn hoofd en hé, dat klinkt verdomd bekend. Want ‘as-we-speak’ probeert de grote baas in een Teamcall de cijfers uit te leggen van 2022 en 2023. Ik was het na 5 minuten al kwijt en kijk zo nu en dan even braaf naar het andere scherm om te kijken of ik het nog enigszins volg, die cijfertjes. Kansloos dit. Tussendoor komen chats binnen, emailtjes die op poppen en de kat vraagt ook al aandacht. En ik heb werkelijk geen idee welk pop-up schermpje ik als eerste moet aanpakken, dus ik probeer ze allemaal tegelijk uit. Chaos en probeer dat maar eens te structureren. En in de tussentijd heb ik al 30 draadjes gelegd naar vanalles en nog wat behalve naar de belangrijke getallen op mijn scherm. Godzijdank wordt het opgenomen dus straks in alle rust nog maar eens een poging wagen. En met Wessel gaat het super dus er gloort hoop aan de horizon.
Kortom, het komt erop neer dat ik van de dokter nog vaker moet mediteren, wat meer op vakantie moet gaan en zo nu en dan een spraytje dexamfetamine in mijn giechel moet spuiten. Dan komt alles goed. En dat gaat me lukken. Die vakanties plannen wordt nog een dingetje want ik heb het natuurlijk veel te druk met vanalles en met niks, maar ik heb een goed begin gemaakt. Zaterdag gaan we de héle dag relaxen in de sauna, dode huidcellen weg scrubben en luisteren naar klankschalen enzo. Wish me luck want ook daar wil ik meestal na een paar uurtjes gillend de deur uit, maar ik ga mijn superbest doen. Beloofd hoor Niels, en als het even niet lukt drinken we een wijntje aan de bar. Word ik rustig van. Meestal.
ANGELI SCHRIJFT 