En dan zomaar ineens is het alweer bijna het einde van dit bewogen en bijzondere jaar. Alweer een jaar dat in het teken stond van Covid maar daarnaast vooral ook van de liefde. Toen ik op 31 december besloot om nooit meer mijn ‘just a regular fuckup’-smoel op Tinder of welke andere louche datingsite dan ook te zetten kwam 1 van de laatste berichtjes van Niels. Nét toen ik besloten had dat ik het eigenlijk ook prima in mijn eentje kon, dat ik op eenzame momenten schatten van vrienden om me heen had waar altijd een pot thee of een fles wijn klaar stond. Die me door momenten vol zelfmedelijden trokken met de nodige alcohol en andere shit en waarmee ik memorabele avonden had. En toen kwam Niels op bezoek begin januari. En hij bleef. Hij accepteert mijn ups en downs, mijn bloedirritante eigenwijsheid, mijn belachelijke dansen in de kamer en mijn obsessie voor het zoeken naar satellieten in een sterrenhemel. Bijkomende zonzijde: Ik heb ineens een ontzettend lieve grote familie die ik zo graag wilde en ik hou er zo van.
In de zomer gingen we chillen op Ibiza. Ik wilde zó graag een keer naar het hippie-eiland en me thuis voelen tussen gelijkgestemden met mijn ontzettend vormeloze maar lievelings-harembroek. Niets van dat alles. Het enige dat me dat gevoel gaf waren onze tochtjes in de aftandse groene parel zonder airco, raampjes open, radio aan en onderweg bij wegrestantjes met een natte bezweette bilnaad afkoelen. Loved it! We hebben genoten maar Ibiza? Nèhhh, 1 keer is genoeg. Het is vooral zien en gezien worden, teveel extensions, teveel make-up en véél te dure feestjes die vooral opgezet zijn voor de rijkeluiskindjes met creditcards van papa. Dus Ibiza? Nope, voor een goed feestje heb ik Ibiza niet nodig. Die zijn er dichtbij meer dan genoeg. Zet me maar bij Woodstock of een tof festivalletje neer en ik ben domweg gewoon gelukkig.
Over feestjes gesproken, we hebben ze wel gehad, zij het wat minder dan voorgaande jaren. Mijn 21-jarige apegatje die me zelfs belde of ik met hem mee ging naar Oliver Weiter, wat een stoere lieverd is het. En wat liep ik naast mijn schoenen in de Marktkantine, toen een paar Engelse studenten tegen hem zeiden dat hij een ‘cool mum‘ heeft. Waarschijnlijk dachten ze, wat moet dat oude wijf hier maar dat zal toch zeker niet? Nèhhh, vast niet.. Zijn 21e verjaardag was ook een unieke ervaring. Met een stuk of 25 van zijn speechende vrienden alle ellende te horen krijgen die je als moeder niet wil horen. En maar blijven lachen. Maar ik zag hoe hij mensen verbindt en ik was trots. Dus lieverd, ga vooral lekker door, zoek grenzen op, leer en groei.
Mijn lieve broertje, wat een jaar is dit voor jou geweest. Inmiddels lig je al weken op bed, hebben we in gedachten al een keer afscheid genomen maar je blijft nog even. Het gevoel van machteloosheid van mama en mij zijn enorm, maar we zijn blij dat we nog steeds bij je langs kunnen gaan. Al is een echt gesprek al lang niet meer mogelijk, je moet nog steeds lachen van een knuffel of als ik je kietel in je nek. Koestermomentjes. En gisteren zette ik op Twitter een oproep voor hulp, want je wil zó graag in een Lamborghini rijden. Zelfs de broertjes Coronel en andere bedrijven hebben hulp aangeboden om dit virtueel mogelijk te maken. Wat zijn er mooie mensen op deze wereld. Het gaat gebeuren!
En dan mama. Dat kleine opdondertje die ondanks alles maar door dendert. Wat ben ik trots op haar. Ze maakt van alles nog steeds het beste, terwijl ik weet hoe eenzaam ze is tijdens lockdowns, maar ze klaagt niet en is zo ontzettend dankbaar voor elk bezoekje dat ik breng. Het is niet makkelijk om een kind te hebben in een verpleeginstelling die er zo slecht aan toe is, maar ze haalt kracht uit de piepkleine knuffelmomentjes. Damn wat een power vrouwtje.
En last but not least, mijn verschrikkelijke lieve vrienden. Man wat hou ik van jullie. Het rare jaar zit er weer op maar we hebben bijzondere momenten gehad, we hebben tóch gedanst bij Woodstock, veel teveel calorieën naar binnen geklapt en natuurlijk teveel wijn langs de huig laten wegglijden. We hebben zomaar op een doordeweekse middag oesters gegeten in Amsterdam, we hebben gekookt voor een verjaardagsfeest van mijn liefste vriend, we hebben mooie momenten en mooie herinneringen gecreëerd. Gelukkig is dit jaar nu eens niemand in mijn directe omgeving overleden, ook een dik pluspunt :).
En nu op naar 2022!
Ik wens jullie allemaal een te gekke jaarwisseling. Steek stiekem toch dat ene pijltje af, let the bubbles flow en maak van 2022 een memorabel en liefdevol jaar!
ANGELI SCHRIJFT 