Wine & hellness

Wat doe je op een brakke druilerige zondag, na een festival dat je na zessen vooral hebt doorgebracht in de zeikregen met je gekleurde poncho? Precies. Lekker een middagje stomen in een bloedhete sauna. Heerlijk. En na zo’n duur avondje komt een Social Deal gewéldig van pas. Een Wine&Welness-deal klinkt dan toch echt fantastisch. Toch??

‘Not’ dus. Het feest begon al bij binnenkomst. Oeps, teveel Social of Groupon deals door de strotten van nietsvermoedende brakke gasten zoals wij geduwd. Dus geen kluisjes meer en teveel mensen voor de pak-em-beet 3 sauna’s die er zijn. Maar we hadden geluk, er kwam net iemand zijn kluissleutel inleveren dus we behoorden maar weer eens tot de ‘lucky ones’. De volgende verbijstering stond ons te wachten in de kleedruimte met afsluitbare kleedhokjes. Huh? Iedereen in badkleding, welk bericht hadden we gemist? O, het is optioneel! Okeej…. nou dan sta je daar als 1 van de weinigen in je blote toges, want onze badkleding lag natuurlijk keurig gewassen thuis in de kast bij de zomerspullen. Godzijdank waren we niet de enigen die de website ook niet goed gelezen hadden.

Maar goed, niet zeiken want de kans dat ik een collega tegen zou komen was uitermate klein, dus hoppa, de trap op, de route volgen door de wijnbar (bijna blijven hangen, maar we moesten door) en op naar de douches. Het was er precies eentje.. En als daar dan een meisje de gebruiksaanwijzing van het scrubzout staat te lezen en tergend langzaam haar dode huidcellen onder haar bikini door probeert eraf te schuren, kan het even duren.

De sauna was echt wel lekker, maar het was soms even wachten voor je erin kon, want alle koopjesjagers van bovenstaande deals hadden natuurlijk hetzelfde plan als wij. De infrarood sauna maar proberen dan. Ook echt een enorm kassucces. Formaat 2x bezemkast en er brandden precies genoeg lampen om wel 2 mensen te kunnen voorzien van infrarode straling. De rest zat er maar een beetje voor lul bij en was in de wolken als iemand voorstelde om even te wisselen. Ik hoef niet uit te leggen dat we dit één keer exact 5 minuten hebben volgehouden. De wachtrij hebben we hierna met liefde overgeslagen.

Het stoombad. Ook een daverend succes. Geen idee waar de hitte vanaf kwam in die grot, maar je verbrandde je hol als je op de bank ging zitten en de voetjes moesten van de vloer omdat anders je kuiten in vlammen op gingen. Voordeel is dat je geen hand voor ogen zag dus dat je er niet op je charmanst bijzit om maar niet af te fikken zag gelukkig dus ook geen sterveling. En ken je dat, dat je uit zo’n cabine komt, de deur open doet en van de stoom nog even geen donder ziet? Ik wel. Toen de mist was opgetrokken zag ik een paar gezellige gasten met hun telefoons filmpjes kijken en foto’s maken. What the fuck? Telefoons waren in dit complex dus gewoon toegestaan!! Nou, als jullie op YouTube iemand tegen komen die probeert om nog enigszins toonbaar in de blote kont uit een stoomwolk te flaneren, dan zou dat zomaar ik kunnen zijn. Succes met zoeken.

We vonden het de hoogste tijd voor de wijnbar, er moest even wat vocht in om het vol te houden tot 5 uur en we onze hamburger zouden krijgen van de Social Deal. Zo Nederlands zijn we dan ook wel weer. Betaald voor een burgermenu dus die zal er komen ook. Niels ruimde in de tussentijd even wat tafels leeg want het horecabloed kruipt waar het niet gaan kan hè? Ik denk dat Tippi Wan achter de bar heel blij was met de hulp, want dan kon ze tenminste verder met het fatsoeneren van haar delicate nageltjes. Dat was vanzelfsprekend van wezenlijker belang dan rotzooi van tafels plukken en een doekje over de gemorste dressing halen. Pfff, ik had haar een schop onder haar hol richting de voordeur gegeven als ik daar bedrijfsleider was geweest.

Die bedrijfsleidster was trouwens ook niet het werkpaard van de dag. Een broodmager, kersenbier drinkend portret die het maar druk vond en stond te klagen dat ze extra personeel had moeten laten aanrukken. Was niet nodig geweest als ze zelf de handen uit de mouwen had gestoken. En ze wilde toch ook tussen neus en lippen door even aan Niels kwijt dat ze op hetzelfde festival geweest was in een latex outfitje en door de hitte steeds meer kledingstukken af had moeten pellen. Het contrast had niet groter kunnen zijn als ze naast mij gestaan had op het Summerlake festival. Ik, nuchter, verregend, zeiknat haar, met een man in een al net zo doorweekt regenjasje, in een continue poging om niet op mijn bek te gaan in de zeiknatte gladde bagger. En dan had je de overrijpe sauna-draak in haar latex niemendalletje met een stuk of wat XTC achter de kiezen. Het was vast een mooi plaatje geweest voor Insta.

En toen ineens was het 5 uur. Halleluja!! Het hamburgermenu werd geserveerd en ik moet eerlijk bekennen, het was echt verrukkelijk. De wijnen waren ook goddelijk, dus ik zal mijn hand over mijn hart strijken en toch een ieniemienie positieve draai aan dit verhaal proberen te geven. Maar Niels en ik hebben volgens mij nog nooit zo snel een menu achter de huig geschoven. We hebben niet eens meer de moeite genomen om daar te douchen, we hebben ons in onze kleding gehesen en zijn met gierende banden naar huis gescheurd.

Dus een tip: als je lekker op een druilerige zondag wijn wil gaan fleppen, dan hebben wij wel een prima adresje voor jullie. Maar vermijd de deur naar wellness, dan wordt Wine&Wellness een tripje naar Wine&Hellness. Voor je het weet sta je met je blote reet op internet. Waarvan akte.

Een lente met ups en downs

Het is een roerige maand. Deze lente brengt zoveel leuke en mooie dingen maar ook verdrietige gebeurtenissen met zich mee. De leuke momenten zijn natuurlijk de festivals en concerten, de onverwachtse feestjes en de middagen hangen op het strand met een Sol en een vette bak nacho’s. Mijn verjaardag heb ik zwetend op een terras gevierd met de twee liefste mannen in mijn leven, genieten met een hoofdletter ‘G’. We hebben al een aantal festivalletjes achter de kiezen; sommige om te koesteren en sommige waarvan ik denk, wat de fuck doe ik hier? Niet mijn muziek, niet mijn mensen, lauwe biertjes.. mag ik alsjeblieft naar Woodstock? Ik ga naar festivals voor de gezelligheid en de mooie ontmoetingen, maar in de eerste plaats vooral voor de muziek. Is de muziek ruk, dan kost het echt moeite om het amusante en jolige feestbeest te blijven, maar daar hebben we biertjes of wijn voor. Mijn verlossers in noodgevallen.

Maar Niels is een festivaldier, komt bij elke dikke boom bekend publiek tegen en hij geniet er met volle teugen van. Dus ik probeer mee te genieten, wat regelmatig wonderbaarlijk goed lukt, al zeg het zelf. Nou is het voor Niels ook fucking moeilijk om niet gezien te worden want hij steekt met zijn bijna 2 meter overal bovenuit. (Damn, zelfs boven de urinoirs op zo’n festival-terrein, maar ik verdwaal weer in mijn gedachten. Focus!) En ik sta er als dwerg bij en schudt handjes, geef zoenen en probeer namen te onthouden. Volledig kansloos. Ik ben een zeef dus ik probeer bij elk festivalletje minimaal 5 namen te onthouden.

Afgelopen zaterdag waren we bij Geheime Liefde in Bunnik, ik heb zo’n 35 voor mij onbekende mensen omhelst of een klapzoen gegeven en, jawel, 3 namen onthouden. Ik kan het echt niet, de potentie is er, écht waar, maar het blijft simpelweg niet hangen. Dus ik knuffel gewoon iedereen en hoop dat iemand zijn of haar naam in de groep gooit tijdens het festival-beraad bij één of andere bar.

En dan zijn er ook nog nieuwe ontmoetingen met mensen die je raken, waar je een instant klik mee hebt, die binnen no-time in je hart zitten omdat ze open en kwetsbaar durven zijn. Mooie wezens waar je geweldige gesprekken mee hebt, perfecte imperfecte mensen die niet bang zijn om verbinding te zoeken. Ik word daar gelukkig van, van positieve enmooie mensen om me heen.

En ik kan de laatste tijd wel wat positivisme gebruiken. Want verdriet is er ook. Ik mis onze Sammie zo ontzettend. Onze bejaarde fluffy bowlingbal die vanaf 15 april ineens verdwenen is. Ze staat inmiddels op elke vermiste-poezen-site die ik kan vinden, we hebben avonden gewandeld op zoek naar onze ouwe mauwert. We hebben posters opgehangen, langs de deuren geflyerd, gezocht met warmtebeeldcamera’s en een speurhond. We hebben gedragen sokken van Niels in stukjes geknipt, door Sammie’s kattegrit gehaald en door de wijk gestrooid om een spoor naar huis te leggen. Dat laatste trouwens heel stiekem want ik zit er niet op te wachten om met een wijzende vinger beticht te worden door een stel milieugoeroe’s uit de wijk. Ik heb een grote doos omgetoverd tot tuinhuisje met haar dekentje erin, zodat ze daarin kan schuilen mocht ze ’s nachts terug komen. We hebben opeen matras in de woonkamer geslapen met de buitendeur open, we hebben hulp gehad van een mevrouw die telepathisch is, maar inmiddels ben ik uitgekakt wat ideeën betreft. We kunnen de buurt niet wakker blijven houden door elke avond laat haar naam door de straten te brullen. Maar het lukt me niet om de zoektocht op te geven, dus ik ga door tot het gaatje. Dat is mijn hiaat, het willen redden en zorgen niet los kunnen laten. Gewoon, omdat ik denk dat iedereen, en in dit geval ook Sammie, weleens hulp kan gebruiken.

Het is een mooie maar zeker niet zorgeloze lente. Met een mama, een broer en een poes waar ik als een kloek over waak, zijn de uitbundige festival-uitspattingen meer dan welkom. Het houdt het hart in balans en dat is best belangrijk voor deze emotrut. Ik zeg, op naar een mooie zomer, er gaan mooie momenten aankomen! Geniet lieverds!

Let’s get the party started!

Het festivalseizoen is officieel geopend en echt,ik voel me net zo’n dartel wijfjesrund die voor het eerst weer de wei mag. Het eerste feestje zit er alweer een paar weekjes op (ja, nog nét voordat het officieel mocht, ssshhht) en al die dansende mensen en dj’s maakten de euforie zo enorm compleet. De blijdschap is zo overweldigend na al die tijd. Wat een ontbering is het geweest, dat party-loze jaar. Mijn envelop met alle kaartjes voor aankomende feestjes ligt in de kast en mijn gebloemde festivalboots staan standby, te wachten op een mieters blubberfeest in een weiland. En ja, ik print mijn kaartjes nog steeds lekker old-fashioned uit want stel je voor dat mijn telefoon ineens spontaan uit elkaar klapt ofzo. Ik ben van de voorzichtige hè? Ik laat geen feest aan mijn neus voorbij gaan door een telefoon die onverwachts bezwijkt.

Wessels eerste festivalweekend zit er al op en man, wat een blije telg heb ik. Ik heb al eerder geschreven over mijn festivaldier en er is dus hélemaal niks veranderd in die tussentijd met lockdowns en al die andere misère. Triomfantelijk stuurde hij me een screenshotje van maar liefst 50.000 stappen die hij even in 24 uur op feestjes had afgelegd, dus ga me niet vertellen dat het niet ontiegelijk goed is voor je lichamelijke gesteldheid. Daarbij opgeteld de endorfine die vrij komt en ik zeg, verplicht feestjes invoeren en we leven nog lang in gezondheid. Een heel gelukkig. Machtig mooi vind ik het.

Nog anderhalve week en ik mag weer naar Thuishaven en hoe tof is het dat mijn bloedje de kaartjes voor zijn moeder heeft geregeld. Hij zat in Amsterdam met vrienden te azen op kaartjes en ik zat thuis wel 3 kwartier als een seniele vaatdoek te staren naar een bloedirritant rood balkje, dat tergend langzaam vooruit schoof. Collectief zijn we ook, uitgerekend precies op het moment dat we aan de beurt waren, keihard weer uit de app gesodemieterd. Zonder kaartjes! Ik kan je vertellen dat de appjes die over en weer gingen veel, hier niet nader te noemen woorden bevatten. De honden lusten er geen brood van. Maar Wessel is volhardend, dat vind ik nou zó fijn aan mijn festivaldier. Hij heeft het op kunnen brengen om nog een keer die hele irritante-rode-balkjes-sessie te doorstaan, de held. En hoe fijn is het dat hij het ook geen enkel probleem vindt dat hij daar straks staat te feesten met zijn moeder en haar vriend. Nou is het niet de eerste keer dat ik samen met mijn apegatje op een feestje sta dus ik heb niets te vrezen. Denk ik.. Zijn vriendinnetje zal er ook bij zijn, dus ik zal me voorbeeldig gedragen. Of ik ga op zijn minst mijn best doen, beloofd. Ik blijf een spontaan ding hè?

Vlak voordat we voor een welverdiende vakantie vertrekken, gaan we nog met vrienden naar Komm schon Alter, een 24+ festival in de Tuinen van West met een line-up waar ik heel gelukkig van word. En 24+ is ook fijn. Een feestje waarop je niet tot de ‘belegen’ generatie wordt gecategoriseerd door 18-jarigen is ook weleens goed voor de gemoedstoestand. Dat onze geestelijke toestand met enige regelmaat aanvoelt als 24 en een beetje, ach laat ons af en toe lekker seniel zijn. Dat we na zo’n dag dartelen een dag moeten bijkomen zou ik eigenlijk niet moeten vermelden, maar vooruit, met de billen bloot. Ook dat recupereren hoort erbij. 24+ hè? Het feest is overigens vlakbij begraafplaats Westgaarde dus mocht het uit de hand lopen dan hoeven ze me in ieder geval niet zo ver te dragen. Ik zie alleen maar pluspunten.

We hebben daarna even tijd om lekker mondkapjesloos op adem te komen op één of ander strandje op Ibiza, mits het net zo kanariegeel blijft als nu op de corona-sites. Ik hou mijn hart vast. Dat even bijkomen vind ik best wel een intelligente beslissing want vlak na thuiskomst mogen we weer door naar het eerstvolgende weekend in het weiland. Zomerkabinet, ook zo’n aangenaam festival. Ik heb nog net tijd om mijn laarzen schoon te maken en opnieuw in het vet te zetten, maar ik ben best goed in voorwerken, al zeg ik het zelf.

Let the party-season begin en laat dit dartele wijfjesrund maar gaan, die komt er wel. Maar na deze 2 maanden eerst een maandje rustpauze voordat ADE begint. Recupereren hè? 50-plusser zijn is niet altijd een feest..

Het festivaldier

festivaldierDit is hem, mijn festivaldier en de beer is los.

Wessels eerste echte dance-, trance-, techno-party (ik dek me even in, bij gebrek aan specifieke kennis over deze onstuimige avond..) bleek achteraf ook wel één van de heftigste te zijn in Amsterdam en dat hoor je natúúrlijk pas achteraf. Eén of ander underground techno-feest in een ranzige bunker. Begintijd: 01.00 uur ’s nachts, eindtijd.. ehm ergens rond 8? Want hij kwam rond 9 uur ’s ochtends compleet afgepeigerd thuis en het delen van zijn enthousiasme moest even wachten tot het eind van de middag, toen hij was hersteld van deze nachtelijke happening en de slaapkamer weer enigszins begaanbaar terrein was.

Het was een onrustige nacht want ik vond dat ik, als verantwoorde moeder, af en toe best even een whatsappje kon sturen met de semi-geïnteresseerde vraag “is het cool?”. Een vraag van een hoger niveau kwam er sowieso niet meer uit rond dat nachtelijke uur, dus elke 3 uur kwam er een whatsappje terug dat  ‘het cool was ja’. Ik ben zo’n bezorgde moederkloek die graag wil weten of mijn kind nog rechtop staat zo ergens tussen 04.00 uur en 7.30. En dus lag ik midden in de nacht met enige regelmaat in mijn bed filmpjes te kijken, die ik enthousiast toegestuurd kreeg,  van loeiharde techno op een duister bunkerfeest. Alsof ik niets beters te doen had en alsof dat mijn gemoedsrust ten goede kwam, maar ik was er zielsgelukkig mee. Je snapt het al, het was een super relaxte nacht en ik heb genoten…

Dat feest was het begin van zijn dubieuze carrière als festivaldier en er zijn de afgelopen maanden dus ook al heel wat party’s de revue gepasseerd, laat staan degene die nog op het overvolle programma staan. Ik snap dat, want ik vind dat je het leven moet vieren. Het is voorgekomen dat we beiden op hetzelfde feest rondhuppelden en Wessel vindt dat godzijdank prima. En ik dus ook want ik ben gewoon een leuke moeder waarvoor hij zich niet schaamt (Wessels woorden, écht! 🙂 ). Dat feest was er dan wel zo één die om 3 uur ’s middags begon en om middernacht was afgelopen want daar hou ik van. Een feest met een overzichtelijke eindtijd en waarvan ik niet ergens laat in de middag als een dweil mijn bed uit strompel. Wessel maakt dat niks uit, de bikkel..

Het feit dat hij bijna 18 is maar nog nét niet, werkt alleen niet altijd mee aan mijn geestesgesteldheid. Wat als Hoeder Thor bij de ingang van zo’n louche tent vraagt naar zijn ID en hij het ‘sletten-ID’ (leg ik zo nog wel even uit) niet vertrouwt? Dan staat mijn bloedje ergens op 1 of andere luguber industrieterrein in the middle of nowhere, terwijl zijn 18-jarige vrienden inmiddels uit hun dak gaan bij Paula Temple of Hunnee of iets in die trant?

Dat ‘slettenID’ heb ik gelukkig niet zelf verzonnen, maar is de ID-kaart van een vriend die dus wél 18 is, en van hand tot hand gaat omdat hij waarschijnlijk zo’n lekker ‘doorsnee’-hoofd heeft waar iedereen op een bepaald moment wel op zou kunnen lijken.  Dat dus..

Ik hoor sommige mensen al een vonnis vellen, dus kom maar op met insinuaties over mijn onverantwoorde houding dat ik mijn zoon van bijna 18 toesta naar 18+-feesten te gaan. Ik kan je hebben. Ik vind het namelijk ontzettend kleinburgerlijk dat die grote kerels en jonge vrouwen tot hun 18e alleen maar naar een jolig fris-feestje in de plaatselijke soos mogen. Jaja, hersenbeschadigingen, verslavingen enzovoort… Blablabla. Autorijden of verhuizen naar een studentenwoning in Amsterdam is dan weer totaal geen issue voor hun 18e. Hebben ze daar ook van die ruige maar o zo sociaal wenselijke fris-feestjes? Uit welk ei  komen die politici?

Nog een ruim maandje, dan wordt mijn vent 18, dus 1 zorg minder. Dan hoef ik hem in ieder geval niet meer op te halen op één of andere onvindbare parkeerplek, mocht hij ergens stranden met zijn geleende ID-kaartje.

Vooralsnog is hij glansrijk over naar 6 VWO, is hij nog steeds verliefd op zijn prachtige vriendin en blijft het een fantastische en sociale vent. Het komt wel goed met die jongen. En met mama ook.