En dan lig je daar, in je bed in de donkerste hoek van de kamer. Wit koppie, veel pijn maar je begrijpt het niet. Je snapte er niets van dat de ambulance medewerkers je mee wilden nemen en bent sowieso als de dood om het enige veilige plekje dat je kent te verlaten.
Het begon met de eerste lockdown. Hoe leg je aan iemand uit die gehandicapt en dement is dat de wereld op zijn kop staat, dat je niet meer langs mag komen, elkaar een tijdje niet mag zien. In jouw beleving zijn mama en ik toen doodgegaan, alles wat je had. Je werd depressief en zakte er steeds verder in weg. Een letterlijk inktzwarte wereld met als enige veilige plek je bed in de hoek van de kamer.
Je werd en wordt nog steeds volgestopt met anti depressiva, maar dat weerhoudt je er niet van om met grote regelmaat voor langere periodes niet te willen eten en drinken. Konden we maar zien wat er in je koppie omgaat, kon je maar zeggen wat je voelt, wat je wil.
Nu lig je daar, voor de tijd die je rest aan je bed gekluisterd. We hebben in overleg met de artsen besloten niets te doen aan je gebroken heup. Het trauma dat je hiervan nog extra er bovenop krijgt? Nee, dat gaan we je niet meer aandoen. Het is op, iedereen om je heen gaat ervoor zorgen dat je het zo comfortabel mogelijk hebt, maar we weten welke kant dit opgaat. Lieverd, ik hoop zo dat je rust gaat vinden, maar wat hadden we dat graag op een andere manier zien gebeuren.
Vandaag was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen. Geen behandelingen meer, en mama die straks haar kind kwijtraakt. Hartverscheurend vind ik het. Mijn lieve, lieve grote broer. Wat hou ik van jou. Depressie sucks, big time.
Loslaten uit liefde en in liefde, ik vind het hoe dan ook een hard gelag.
ANGELI SCHRIJFT 