En dan zit het er ineens zomaar op. Ons in-3-fases-trouwen avontuur. Het is even afschalen, want vanaf 14 juli zaten we in een flow van steeds weer uitkijken naar het volgende hoogtepunt. Trouwen voor de wet, trouwen in Spanje en als klap op de vuurpijl een uitbundig feest. Wat hebben wij genoten. Van alles, van iedereen en vooral van elkaar. Wat hebben we mooie mensen om ons heen. Ik kan iedereen niet genoeg bedanken want jullie hebben er voor gezorgd dat het hele avontuur voor ons een gouden randje kreeg.
Het was een rollercoaster van totale euforie en van een enkel dieptepuntje. Dat Niels in de tussenliggende periode nog snel geopereerd moest worden was superspannend, niet alleen voor ons maar ook voor familie en vrienden, maar de uitslagen zijn goed dus we kunnen verder met samen fucking oud worden! Het geluk is met ons en we gaan er vanuit dat Niels gezond blijft tot hij oud en krakkemikkig, met een kat op schoot, voor zijn finca zit.
Want dat gevoel is steeds sterker geworden, samen met deze vrolijke reus oud worden op een Spaanse finca. En als bonus een stuk of wat honden en katten, ook dat. Maar voorlopig zijn we nog in de buurt en gaan we nieuwe herinneringen maken met iedereen die ons lief is.
Mijn kersverse echtgenoot, man wat hou ik zielsveel van deze man en er zullen heus wel momenten zijn dat we elkaar vervloeken, maar dat kunnen we aan. Ik weet dat ik niet het makkelijkste type ben met mijn emotionele hooggevoeligheid, dus lieve, zorgzame, blije Niels, dankjewel dat je het avontuur met mij aandurft. Ik vind je een held 🙂
Zo, dit kleffe bericht moest er even uit. Gewoon, omdat ik het zo voel. Punt.
27 juli.. Wat een memorabele dag! Onze trouwdag die totaal anders liep dan ik verwachtte en daardoor meer dan bijzonder was. Het wordt een lang verhaal maar laat ik beginnen bij het begin. Wel zo duidelijk, toch?
Niels en ik hebben eerst 5 dagen in Alicante vertoeft met zijn tweetjes. Het was heerlijk, het was bloedverziekend heet, we hebben terrassen onveilig gemaakt, ge-weddingcrasht en de illegale hotelgasten uitgehangen. Kortom, we hebben ons de tandjes gezweet, veel gelachen, gegeten en gedronken, maar uiteindelijk hebben we vooral uitgezien naar onze trouwdag!!
Illegale hotelgastZoek de weddingcrasher!AlicanteAlicanteAlicanteB&B, nr 27, hoe kan het anders
Terwijl we nog in Alicante waren, kregen we een whatsappje van Niels zijn zus, die samen met Karen, Jack en Raf onze trouwdag zou verzorgen, met een nogal dubieuze opdracht: ‘hier heb je de tekst en leer even het Onze Vader in het Spaans uit jullie hoofd`. Tuurlijk, peanuts. Ik lal liever met een wijntje op een liedje van Enrique Iglesias, dat gaat me stukken beter af. Maar goed, we geloofden er geen zak van, dus dat repeteren van het sacrale versje stond op een redelijk laag pitje. Maar het hele verhaal begon steeds serieuzere vormen aan te nemen toen aan alle kanten bevestigd werd dat het toch allemaal wel wat traditioneler Spaans zou worden dan verwacht. Een aangezien we al hadden ge-weddingcrasht in Alicante hadden we een voorproef gekregen van wat ons te wachten zou kunnen komen te staan. Shit, zouden we verdomme echt met ons niet altijd zo voorbeeldige gedrag voor El Padre moeten verschijnen? Nauwelijks voor te stellen want we lopen geen van allen de kerkdeur plat. Dat zou eerst 3 uur uur biechtstoel worden. Voor mij dan, voor Niels een uurtje of 8 ben ik bang. Maar door de subtiele hints begon de zwem- cq. bikinibroek toch redelijk vol te lopen van de zenuwen, dus we hebben 4 dagen geoefend, wat tot enorme hilariteit leidde. Niels kwam niet verder dan Padre nuestro estas en limoncello. Het klopte redelijk. Ik denk ook dat de pastoor stiekem aan de limoncello lurkt, maar van mij mag ie. Mocht je Niels zijn hilarische pogingen om vloeiend Spaans te lullen met een wijntje op willen bekijken, klik dan even op het Padre Nuestro. Het is de moeite waard..
Filmpje!
Afijn, na 5 dagen werd het tijd om naar de B&B van Raf en Karen te gaan in Jalón. We werden met open armen ontvangen, wat een pareltjes, en ja, de B&B ook. Ein-de-lijk op de plaats van bestemming waar het grote ‘elkaar beloven’ en al die andere spannende momenten zouden gaan gebeuren! Het was thuiskomen bij Karen en Raf en dat was zó fijn en bijzonder! We hebben de eerste 2 dagen echt geen flikker gedaan behalve eten, drinken en natuurlijk dat verdomde klote-gebedje geoefend. Mirjam & Jack kwamen de tweede dag erbij en man wat hebben we genoten en geschranst van Jack zijn legendarische paella. Met zijn zessen hebben we in recordtijd een pan paella voor 10 soldaat gemaakt en wederom met de nodige wijntjes en andere Spaanse shit, dus dan weet je het wel.
En dan is het ineens 27 juli, YEAH!! Terwijl White Wedding van Billy Idol loeihard door de casa schalde werden we geroepen voor een champagneontbijt. En dan weet je, dit wordt een not so ordinary wedding and I love it! Dit wordt een perfecte dag!
4 uur later werden we weer opgehaald door Raf. Met Going to the Chapel op 10 door de autospeakers knallend, iedereen die dacht van een rustige siësta te genieten, wakker geblèrd. Wederom, I love it! Snel omkleden want de heilige El Padre kun je niet laten wachten hè? Nou daar gingen we, uitgelaten en tegelijkertijd bloednerveus! Nog snel een keer of wat het Padre Nuestro geoefend, maar natuurlijk een totale black-out na de eerste zin. God sta me bij. Ik kreeg bij het pittoreske kapelletje een fantastisch kitscherig brandend Mariakaarsje in de hand en Niels leek me ook niet de relaxte gast zoals ik hem ken. De Padre was alleen in geen velden of wegen te bekennen. De voorbij rennende man die op El Padre leek bleek een joggende Spanjaard te zijn en de heilige nam ook zijn mobieltje niet op. Dan maar zonder El Padre want de planning was strak hè? Als twee nerveuze pubers die examen moeten doen hebben we, in belabberd Spaans, ons gebedje opgezegd om vervolgens in de trouwbroek pissen van het lachen, want toen viel pas het kwartje dat we dagenlang in de zeik waren genomen.
Nu draag ik het feilloos voor, dus ik ben muy orgullosa de mà misma. Dus..
Afijn, door naar de geheime trouwlokatie. We werden naar een terras aan zee gedirigeerd met het tientje op zak, dat eigenlijk in de zak van El Padre had moeten verdwijnen, en mochten pas het pad naar de zee aflopen als we gebeld werden. Snel even een wijntje (natuurlijk..) in de giechel gemikt en toen ging de telefoon. Whooohooo! Tot onze grote verrassing stond daar, op een idyllische plek aan zee, een professionele fotograaf en een knalroze enorme hoed met Mirjam eronder. Onze BABS, of, zoals ze zichzelf noemde, de Blije Ambtenaar van een Bijzonder Stel, had samen met de andere lieverds een sprookjesachtige plek gecreëerd met witte bloemen, linten en overig spul van de chinees op de hoek in Jalón. Maar het was prachtig! Wij hadden ons best gedaan om er piekfijn bij te staan, maar die 4 hadden ook werkelijk hun mooiste zondagse pakjes uit de kast getrokken. Wederom, love it! De toespraak van BABS was mooi, ontroerend en grappig. Helaas waaide de roze schotel van haar hoofd en moest Jack uitpakken met een onvervalste imitatie van de scene Run Forest, run!, maar het bijna fluorescerende hoofddeksel was in ieder geval veilig gesteld, een knalroze streep achterlatend op het voorhoofd van onze BABS. De geloften werden uitgesproken, met een lach en een traan, maar we hebben het redelijk droog weten te houden. Het was bijna helemaal gelukt! De ringen werden uitgewisseld en als toetje op dit memorabele moment kwamen Raf en Karen met een verrukkelijke bruidstaart. Ik vond het stom, maar Raf en Karen moesten na deze ceremonie helaas naar een afspraak, de fotograaf had niets te doen en blijkbaar was het te vroeg voor het restaurant, dus de enthousiaste foto-knipper heeft ons het halve strand af laten lopen om nog even 3 kwartier extra aan fotomateriaal te schieten, want wij zijn natuurlijk fucking fotogeniek… De schat.
Het was een magische dag, zo eentje die voor altijd in je geheugen gegrift staat. Alles, maar dan ook alles klopte. En wat ben ik dankbaar (en ik weet zeker dat ik hiermee ook namens Niels spreek) voor deze mensen in mijn leven en vooral met mijn kersverse komkommer-echtgenoot. Ik kan Mirjam, Jack, Raf en Karen niet genoeg bedanken voor al het moois wat deze dag aan herinneringen heeft opgeleverd. Het was voor ons een MORE THAN PERFECT DAY!!
Over feestjes gesproken, we hebben ze wel gehad, zij het wat minder dan voorgaande jaren. Mijn 21-jarige apegatje die me zelfs belde of ik met hem mee ging naar Oliver Weiter, wat een stoere lieverd is het. En wat liep ik naast mijn schoenen in de Marktkantine, toen een paar Engelse studenten tegen hem zeiden dat hij een ‘cool mum‘ heeft. Waarschijnlijk dachten ze, wat moet dat oude wijf hier maar dat zal toch zeker niet? Nèhhh, vast niet.. Zijn 21e verjaardag was ook een unieke ervaring. Met een stuk of 25 van zijn speechende vrienden alle ellende te horen krijgen die je als moeder niet wil horen. En maar blijven lachen. Maar ik zag hoe hij mensen verbindt en ik was trots. Dus lieverd, ga vooral lekker door, zoek grenzen op, leer en groei.
Mijn lieve broertje, wat een jaar is dit voor jou geweest. Inmiddels lig je al weken op bed, hebben we in gedachten al een keer afscheid genomen maar je blijft nog even. Het gevoel van machteloosheid van mama en mij zijn enorm, maar we zijn blij dat we nog steeds bij je langs kunnen gaan. Al is een echt gesprek al lang niet meer mogelijk, je moet nog steeds lachen van een knuffel of als ik je kietel in je nek. Koestermomentjes. En gisteren zette ik op Twitter een oproep voor hulp, want je wil zó graag in een Lamborghini rijden. Zelfs de broertjes Coronel en andere bedrijven hebben hulp aangeboden om dit virtueel mogelijk te maken. Wat zijn er mooie mensen op deze wereld. Het gaat gebeuren!
En dan mama. Dat kleine opdondertje die ondanks alles maar door dendert. Wat ben ik trots op haar. Ze maakt van alles nog steeds het beste, terwijl ik weet hoe eenzaam ze is tijdens lockdowns, maar ze klaagt niet en is zo ontzettend dankbaar voor elk bezoekje dat ik breng. Het is niet makkelijk om een kind te hebben in een verpleeginstelling die er zo slecht aan toe is, maar ze haalt kracht uit de piepkleine knuffelmomentjes. Damn wat een power vrouwtje.
En last but not least, mijn verschrikkelijke lieve vrienden. Man wat hou ik van jullie. Het rare jaar zit er weer op maar we hebben bijzondere momenten gehad, we hebben tóch gedanst bij Woodstock, veel teveel calorieën naar binnen geklapt en natuurlijk teveel wijn langs de huig laten wegglijden. We hebben zomaar op een doordeweekse middag oesters gegeten in Amsterdam, we hebben gekookt voor een verjaardagsfeest van mijn liefste vriend, we hebben mooie momenten en mooie herinneringen gecreëerd. Gelukkig is dit jaar nu eens niemand in mijn directe omgeving overleden, ook een dik pluspunt :).
En nu op naar 2022!
Ik wens jullie allemaal een te gekke jaarwisseling. Steek stiekem toch dat ene pijltje af, let the bubbles flow en maak van 2022 een memorabel en liefdevol jaar!
We kregen een zwaar gesprek, laat je iemand gaan of hou je iemand vast? Die keuze was zwaar en tegelijkertijd ook gemakkelijk, want liefde overheerst. En nu? Nu is er woede en verdriet. Boos op de inval-arts en nog bozer op dat hele fucking zorgsysteem in dit welvaartsland.
Donderdag kregen we het lastigste en meest emotionele gesprek met de zorgverleners voor onze kiezen. Er werd hemel en aarde bewogen om de pijn te verminderen, er werd een vleugelnaald aangebracht voor de morfine en de verslavende fentanyl werd aangerukt. Mama en ik begonnen langzaam met afscheid nemen. Veel verdriet, veel heen en weer rijden naar Limburg en veel gesprekken voeren met mijn 84-jarige mama die haar kind gaat verliezen. En dan ineens blijkt de diagnose heel anders te zijn. Zou de arts met haar te snelle conclusie enig vermoeden hebben wat dit emotioneel met haar doet? Mijn o zo sterke mama heeft weer een extra jaar van haar leven ingeleverd en dat vind ik verschrikkelijk.
Geen idee hoe dit verder gaat lopen. De lieverd zal, als het beter blijkt te gaan, af moeten kicken van de pijnstilling en zal ongetwijfeld weer wegzakken in zijn zware depressie. In zijn bed in de donkerste hoek van de kamer. Geen idee hebbende wat er de afgelopen week is gebeurd, geen idee van de verkeerde diagnose en geen idee dat we op weg waren om hem te laten gaan.
Wij hebben daar patent op, als familie, medische missers en foute diagnoses. Het maakt me verdrietig. Ik geef de schuld niet aan de zorgverleners maar de enorme bezuinigingen in de zorg zorgen voor schrijnende situaties. Ik nodig het hele kabinet uit om eens een dagje mee te lopen. En wat zorg over te nemen want jarenlang mantelzorgen, ik geef het ze te doen.
En dan lig je daar, in je bed in de donkerste hoek van de kamer. Wit koppie, veel pijn maar je begrijpt het niet. Je snapte er niets van dat de ambulance medewerkers je mee wilden nemen en bent sowieso als de dood om het enige veilige plekje dat je kent te verlaten.
Het begon met de eerste lockdown. Hoe leg je aan iemand uit die gehandicapt en dement is dat de wereld op zijn kop staat, dat je niet meer langs mag komen, elkaar een tijdje niet mag zien. In jouw beleving zijn mama en ik toen doodgegaan, alles wat je had. Je werd depressief en zakte er steeds verder in weg. Een letterlijk inktzwarte wereld met als enige veilige plek je bed in de hoek van de kamer.
Je werd en wordt nog steeds volgestopt met anti depressiva, maar dat weerhoudt je er niet van om met grote regelmaat voor langere periodes niet te willen eten en drinken. Konden we maar zien wat er in je koppie omgaat, kon je maar zeggen wat je voelt, wat je wil.
Nu lig je daar, voor de tijd die je rest aan je bed gekluisterd. We hebben in overleg met de artsen besloten niets te doen aan je gebroken heup. Het trauma dat je hiervan nog extra er bovenop krijgt? Nee, dat gaan we je niet meer aandoen. Het is op, iedereen om je heen gaat ervoor zorgen dat je het zo comfortabel mogelijk hebt, maar we weten welke kant dit opgaat. Lieverd, ik hoop zo dat je rust gaat vinden, maar wat hadden we dat graag op een andere manier zien gebeuren.
Vandaag was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen. Geen behandelingen meer, en mama die straks haar kind kwijtraakt. Hartverscheurend vind ik het. Mijn lieve, lieve grote broer. Wat hou ik van jou. Depressie sucks, big time.
Loslaten uit liefde en in liefde, ik vind het hoe dan ook een hard gelag.
Ik liep laatst de priklokatie van AFAS Live binnen om mijn vaccinatie te halen en wat schalde er uit de speakers? Idiote vraag want jullie hebben natuurlijk geen flauw benul. Blinding Lights van The Weeknd. En daar zit een stukje uitleg aan vast, want een aantal van jullie denken vast, kan mij het schelen wat er op je radio voorbij komt. Ik ga het uitleggen waarom het me opviel.
Ik kreeg de kriebels toen ik de muziektempel binnen liep. De dopamine schoot als een raket omhoog en ik wilde eigenlijk linea recta naar de dansvloer, maar de gefrustreerde dwerg van de beveiliging vond dat ik toch de rode stippen op de vloer moest volgen. De party-pooper. Het rook er nog steeds naar bier en de muntenautomaat leek ineens het walhalla van AFAS. Met de haviksogen van de kabouter in mijn rug ben ik maar dociel de rode stippen gaan volgen. Volkomen idioot, want er was geen hond te bekennen terwijl ik me in alle eenzaamheid door de verlaten lint-paadjes voortbewoog. Het nut van dit stippenpaadje was ver te zoeken maar goed, toch weer even 150 stappen extra gezet. 3 controleposten en een schattig meisje verder zat ik op de witte stoel, met een pleistertje op mijn arm. Naast mij zaten mensen op rode stoeltjes, die dreigden onderuit te gaan of het gewoon tof vonden om een extra kwartier in de AFAS te hangen. Ze werden nauwlettend in de gaten gehouden door de ambitieuze EHBO medewerkers en o wee als er eentje probeerde op te staan. Ik was er na 10 minuten klaar mee en recalcitrant als ik kan zijn vond ik het lang zat. Adios AFAS!
Toen ik mijn ervaring op Facebook postte werd ik gelijk door een aantal mensen ontvriend, ze vonden me een mak schaap dat achter het RIVM aanholde. Bèèèèh, that’s me! Blinded by the lights! Tot zover de tolerantie en vrije meningsuiting.
Ik was vorige week weer bij mijn vertrouwde Woodstock en ik was zaterdag met mijn lief op een superleuk feest waar, dankzij de vaccinatie, uitbundig met elkaar geknuffeld en gedanst werd. O man, wat hebben we dat gemist. En als ik straks met Niels op Ibiza ben kan idereen die erom vraagt een klapzoen krijgen. Flats volgende week deel 2 van die Pfizer-substantie er maar in hoor. Ik volg de rode stippen wel. Bèèèèh..
Ik heb, om deze vrijheid te vieren, uiteindelijk tóch mijn hippie-busje laten vereeuwigen. Ooit komt er een echte, ik weet het zeker. Als we die merkwaardige tijd van lockdowns, eenzaamheid en afstand niet meer als het ‘nieuwe normaal’ zien. Als we hem zien als een tijd waarin we veel geleerd hebben van en met elkaar en eindelijk snappen hoe belangrijk liefde en zorg voor elkaar is.
En morgen? Morgen ga ik Blinding Lights snoeihard even opzetten en Niels en mijn mondkapjes ritueel in de hens steken. Met heel veel spiritus. Joe.
ANGELI SCHRIJFT 