Een dikke ‘adios’ 2020!

Tijd voor mijn eindejaarsblog en ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Het wordt vast een wat langere dan normaal. En als ik deze over pak-em-beet 15 jaar terug ga lezen denk ik dat dit zomaar één van de meest bizarre eindejaarsblogs zou kunnen zijn. Het was ook een absurd jaar.

Hij ziet er zo schattig uit, de ‘bastard’

Corona deed zijn mondiale intrede. De wereldwijde lockdown volgde en onze aardkloot werd volledig op zijn kop heeft gezet. En daar staat hij nog steeds als je het mij vraagt, compleet ondersteboven. Wat een weerslag heeft dat, op het eerste oog schattige, minuscule bolletje met zijn kleine spikejes op onze samenleving. Ik zag de voordelen. Wat was de lucht helder, wat was Amsterdam mooi in zijn volledige stilte, wat was de altruïstische hulp die aangeboden werd bijzonder. Het besef van de verwoestende impact ervan kwam voor mij pas toen ik met mijn toenmalige liefje de opbouw van de triagetenten zag bij het VU ziekenhuis, in een verder roerloze en verlaten stad. Een surrealistisch en onuitwisbaar beeld. En waar in eerste instantie de angst overheerste voor dit klote-virus zag ik gaandeweg ook dat de verdeeldheid steeds groter werd. Er volgden zoveel anti-5G’ers die ook ineens álles wisten over virussen, die de ene complottheorie na de andere over me heen kotsten. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik zeg, ga lekker op een 5G-vrij eiland zitten met je aluminium hoedje op je knar in je moestuin met vergeten groenten maar probeer me niet te overtuigen. Kansloze missie. Ik hou van mijn 5G-abonnement en flats dat vaccin maar in mijn lijf. Ik neem hem wel voor jullie want ik wil weer leven. Punt.

Mijn kind is nog steeds de liefste en mooiste vent die ik ken en ik denk ook niet dat dat ooit gaat veranderen. Ik mis hem in huis, maar wat is hij gelukkig in Amsterdam. Na al die jaren blijkt hij een vette 10 te scoren op ADD/ADHD. Waarom hebben wij nooit iets gezien? Misschien omdat hij zoveel op Rik en mij lijkt en wij zijn toch ook wel redelijk bedrijvig zo nu en dan. Verder zeg ik niks :). Maar wat fijn dat hij zelf tijdens zijn Psychologie-studie wél dat inzicht kreeg en wat gaat het goed met mijn vent. De studie gaat gesmeerd en ik kan niet in woorden omschrijven hoe fucking trots ik ben dat hij, ondanks de inspanning die hij heeft moeten leveren, gegroeid is naar een volwassen en nog steeds ontzettend prachtig mens. Damn wat hou ik van die gast.

Mijn lieve grote broer. Wat is hij door Covid de weg kwijt geraakt. Het gebrek aan structuur konden zijn hersenen niet aan, zijn enige veilige plek was het bed in de hoek van zijn kamer. Daar brengt hij nu al 5 maanden zijn tijd door, met zo min mogelijk prikkels want dat kan hij niet meer verwerken. Zelfs eten is een te grote opgave en dat wordt beperkt tot het minimale om in leven te blijven. Hartverscheurend om te zien wat corona kapot maakt. Zelfs nu er eigenlijk geen communicatie meer mogelijk is blijft hij mijn grote lieverd.

Precisiewerkje 🙂

Mijn kleine grote mama. Zo ontzettend trots op hoe ze dit jaar is doorgekomen. Haar gezondheid laat te wensen over maar jeetje wat blijft ze optimistisch. Ik weet dat de eenzaamheid haar af en toe behoorlijk parten speelt maar ze zeurt er niet over maar probeert zoveel als kan te genieten van de kleine dingen. Uren zit ze aan haar eettafel mini-steentjes op een plakkerige ondergrond te plakken, ze heeft er inmiddels al tientallen af en ze heeft geen idee wat ze ermee moet. Waarschijnlijk krijgt iedereen in 2021 een diamond painting voor de verjaardag. Jeeeey! Maar ik vind het zo knap hoe ze het grotendeels in haar uppie doet in deze tijd. Mijn power-wijffie van anderhalve meter hoog.

Liefdes, ook die waren er, wel twee! Damn ik heb mezelf overtroffen dit jaar. Bij mijn laatste liefde had ik écht het gevoel dat dit was waar we beiden naar verlangden. In sneltreinvaart hebben we elkaar leren kennen, zijn we samen het diepe ingesprongen. Maar het heeft geen stand gehouden. Hij was op zoek naar een doel in zijn leven en dat kon ik hem niet geven. De enige die dat kon doen was hij zelf. Hij zag niet wat ik wél gaf, en dat was mijn alles. Het was niet genoeg. Ik hoop dat hij het geluk in zichzelf gaat vinden. Ik heb het na de breuk terug gevonden in mezelf en ben een rijker mens geworden.

Mijn vrienden, lieve, lieve schatten, wat hou ik van jullie. Wat hebben we veel gelachen en soms ook gehuild samen. Het weekje Berlijn in de warmste maand van jaar was memorabel. 38 graden, in een goudkleurige Panda zonder airco, muziek hard, ramen open, het voelde als een stel hippies op weg naar nieuwe avonturen. Wat een mooie week was het. De fantastische avondjes waarop we even buiten de lijntjes mochten kleuren waren van een enorm hoogstaand niveau. De gesprekken ook… Wat een fijne momenten en wat zijn de vriendschappen hechter geworden. Heel bijzonder en zonder Corona was dit gegarandeerd anders geweest. Het weekje Frankrijk, het helpen opknappen van een oude verhuistruck, de prachtige avond met mooie mensen die ik niet kende, de geweldige gesprekken, ik koester ze in gedachten. Dat we ondanks corona toch zo’n heerlijke zomer met de nodige strandavonden hebben gehad, de etentjes samen met mijn goede vriend (die overigens nog steeds pretendeert in Muiderberg-Noord te wonen in plaats van in Almere..), de dansavonden, de avondjes in de tuin samen met mijn vrienden rond de vuurkorf en teveel wijn (niks nieuws overigens). Wat ben ik blij dat ik zoveel verschrikkelijk fijne mensen om me heen heb, zeker in dit lastige jaar.

Vrienden.. x

En vandaag, kreeg ik op de valreep van dit memorabele jaar nog even de boodschap dat één van mijn beste vrienden acute leukemie heeft. Het ziet er niet best uit. Ik heb veel mooie momenten gehad dit jaar, maar 2020 mag van mij ondanks alles, keihard het riool in.

Ik zeg, op naar een nieuw jaar, een jaar van hoop, veel liefde en een terugkeer naar een normale wereld waarin we elkaar weer gewoon een kus kunnen geven. De champagne gaat sowieso open en waarschijnlijk wel meer dan 1 flesje. Let the bubbles flow lieverds, hou hoop en moed.

Dikke (virtuele) kus van mij. X

Over liefde, kwetsbaarheid en verlangen

Tijd voor een serieus blogje. Iedereen die hoopt op een grappig blog, sla deze dan maar even over. Deze gaat namelijk over kwetsbaarheid, liefde en verlangen. Hoe lastig is het om je kwetsbaar op te stellen? Wat kan er gebeuren en wat doet dat met je? Dit was iets om eens goed over na te denken en door het op te schrijven krijg ik nieuwe inzichten. Vandaar dus mijn serieuze blog, zo werkt dat voor mij. Dus met dit blog ga ik me heel kwetsbaar opstellen. De uitdaging..

Sinds de scheiding bijna 6 jaar geleden ben ik er vaker tegenaan gelopen. In (meestal) relatief kortstondige relaties was het de makkelijke weg. Ik zag het als mijn overlevingsstrategie, de strategie die ervoor zorgde dat ik vooral niet teveel verdriet of pijn hoefde te voelen als het toch niet bleek te zijn waar ik naar verlangde. Pure onzin, want het verdriet om verbroken relaties was er niet minder om. Mezelf van mijn kwetsbare kant laten zien vraagt best veel lef en hoeveel wil ik delen met iemand die ik net hebt ontmoet? Genoeg lef voor allerlei onbelangrijke zaken, maar als het om echte grote-mensen-dingen ging had ik daar wel een leer-puntje.

Meestal kwam het niet tonen van die kwetsbaarheid van twee kanten. En waar het dan strandt? Dan is daar ineens een moment waarop er iets vervelends of pijnlijks gebeurt en de uitgelaten blijheid van een prille liefde overgaat in echt serieuze zaken. Proberen een betere versie van mezelf te zijn in een liefdesrelatie werkt niet, dat heb ik inmiddels wel geleerd. Onvolmaaktheden zijn er (bij beide partijen) en het is een heel proces om die bij de ander, maar vooral bij mezelf, te omarmen. Ik vind dat ik al een flink stuk van deze weg heb afgelegd, mede dankzij de nodige coaching sessies, maar er is ook nog meer dan genoeg te leren.

En dan komt er nog zoiets lastigs als communicatie om de hoek kijken. Wat gebeurt er als ik me kwetsbaar opstel, mij volledig durf te geven en vervolgens afgewezen zou worden? Dat is wel even een dingetje waar een flink stuk zelfreflectie aan te pas komt. Ik kan roepen dat het me niets doet, maar eerlijk is eerlijk, echt prettig zou ik een afwijzing niet vinden. Dan komt er toch een stukje onzekerheid om de hoek kijken. Maar daarentegen vind ik het fantastisch en ontzettend stoer als de ander ook zo kwetsbaar en open durft te zijn om uit te spreken waar de pijnpunten of verlangens liggen. Dat geeft liefde een onvoorwaardelijk karakter. “Ik ben graag bij je maar…” Het schept een verbintenis zonder ‘dubbele agenda’. Ik denk dat deze manier van communiceren niet de makkelijkste weg is want het vraagt enorm veel openheid en vertrouwen, maar het is een mooie ontdekkingsreis.

En dan kom ik bij mijn verlangen, want wat wil ik, wat vind ik belangrijk en waar kan ik in groeien?

Het aanvaarden van elkaars onvolmaaktheden en samen groeien in een verbinding. Het lef hebben om beide de volledigheid durven te laten zien en de imperfecties in elkaar omarmen waardoor een opening ontstaat naar wederzijds kwetsbaar kunnen en mogen zijn. Compassie hebben met en naar elkaar. Het weten dat ik ertoe doe voor een ander, dat je er als partners voor elkaar bent en bereikbaar bent als er een beroep op elkaar wordt gedaan. Tijd en aandacht hebben voor elkaar en toch die geborgenheid voelen, ook als je niet bij elkaar bent.

Een fikse reis naar verbinding die je samen doorloopt, veel verlangens, maar ik vertrouw erop dat het haalbaar moet zijn. Kwetsbaarheid is geen blijk van zwakte, het is een blijk van kracht en lef. Mooie reminder voor mezelf..

Papa

Het lijkt gisteren dat ik je aan de telefoon had maar het is al 3 1/2 week geleden.  Het lijkt gisteren dat ik naast je bed zat,  onverwachts. Zomaar ineens kwam dat telefoontje waar ik al zo lang op zat te wachten maar waarvan ik hoopte dat het nog even zou duren.  Angeli, je moet komen…  Met knikkende knieën ben ik naar Limburg gereden om ervoor te zorgen dat mama er niet alleen voor zou staan als ze je de volgende dag naar het hospice zouden brengen. Maar lieverd,  wat ging het ineens snel en wat was je ziek die laatste nacht. Wat een strijd heb je gevoerd,  het was bijna onmenselijk,  de kracht die je in je had. Je wilde niet gaan. 

De hele nacht hebben mama en ik je verzorgd, met de ontzettend lieve hulp van je huisarts.  Wat een mooi bijzonder mens is dat. Toen we ’s nachts om half twee hulp kregen van de palliatief verpleegkundige waren we opgelucht. Ze heeft jou en ons op zo’n bijzondere en respectvolle wijze bijgestaan.  Ze heeft ons jou laten verzorgen, sprong alleen bij als we handen tekort kwamen. En precies op het moment dat ze 5 minuten de deur uit was om medicijnen bij te halen,  was het voor jou klaar.  Je was moegestreden,  je lijf kon niet meer.  Mama en ik waren bij je,  je mocht gaan.  

We hebben gehuild, later zelfs samen met de huisarts en de verpleegkundige. Je strijd was klaar en dat werd tijd. Deze strijd die jij de laatste nacht hebt moeten leveren wens je niemand toe. 

Je afscheid was prachtig.  Zoveel lieve mensen,  mooie muziek,  mooie woorden en ineens brak de zon door.  Het werd een stralende dag.  En ja,  we hebben daarna met z’n allen dat wijntje op je gedronken,  omdat je dat zo graag wilde. 

En nu is er gemis. Ik mis je als ik bij mama ben,  ik mis je stem,  je lach, je eigenwijsheid. Het is definitief en dat is hard. Ik ben trots op je dat je zo lang gestreden hebt.

Mijn papa, dag lieverd. X

Friends for life…

Getwijfeld of dit blog geplaatst moest worden, maar weet je, let’s get it over with…

Het einde van het jaar is in zicht, een jaar waarin we mijlpalen tegen zouden komen, waar we reikhalzend naar uitkeken en waarvan we ons vast voorgenomen hadden er intens van te genieten.

En dat hebben we ook gedaan, we hebben genoten. We hebben een verschrikkelijk geslaagd feest gehad in mei waarvan de voorpret al een happening op zich was, we hebben Barcelona beleefd in al haar facetten. We hebben met zijn drieën de stad doorkruist en alle mooie momenten in ons opgenomen. We zijn ontroerd geraakt door de schoonheid van de Sagrada Familia, we hebben tapas gegeten tussen de Spanjaarden, we hebben de stad beleefd en gevoeld, in ons piepkleine Bed & Breakfast met de charmantste eigenaar die je je kunt voorstellen.

We hebben genoten in Italië, door Florence gestruind, selfies gemaakt voor de Ponte Vecchio. We hebben gesport samen, elkaar gestimuleerd, ruzie gemaakt, gelachen, dronken geworden en zijn samen verschrikkelijk trots geweest op ons prachtkind.

Een jaar dat echter zo anders eindigt dan we gepland hadden. Ons 12 ½ jarig huwelijk gaan we niet meer redden, grootse plannen zijn verwaterd, liefde is veranderd in vriendschap. Soms loopt het leven niet volgens planning, al doe je nog zo je best. De beslissing is een al een tijd geleden gevallen, maar sommige dingen vertel je nou eenmaal alleen aan goede vrienden. De dorpse tamtam werkt trouwens voortreffelijk.

En wat gaan we nu tegen elkaar zeggen op oudjaarsavond? Gelukkig nieuwjaar? Weet je, dat gaan we doen, want we wensen elkaar oprecht een gelukkig nieuwjaar. Jij gaat snowboarden met je zoon, ik naar New York met een vriendin en ik weet zeker dat we elkaar vanuit het diepst van ons hart een verschrikkelijk mooie tijd gunnen. En onze prachtzoon gaat het ook redden, een bikkel is het. Die hebben we toch maar mooi samen gemaakt.

2015 wordt niet het makkelijkste jaar maar we gaan het overleven, we gaan er het beste van maken zodat we aan het eind van het jaar tegen elkaar kunnen zeggen: “we hebben het goed gedaan”.

Friends for life?

Ik wens iedereen, en vooral mijn naasten en geliefden een prachtig, liefdevol en ontzettend warm 2015. Hele dikke kus, trek open die champagne en geniet van ieder moment! XXX