Bye 2022!

2022, het zit er weer op. En zoals gewoonlijk zit ik op deze dag weer dit afgelopen jaar te overdenken. En yep, natúúrlijk weer met de Top2000 op de achtergrond, die ik luister met een lach en een traan. Het was me er eentje, 2022, wat een gebeurtenissen in 1 jaar tijd zeg. Natuurlijk zou het allermooiste moment van het jaar de dag dat Niels en ik gingen trouwen in Spanje moeten zijn. Maar er was een ander moment dat nét even mooier was, maar daarover zo meer. Wat hebben we intens genoten van deze zo speciale dag en van alle liefde om ons heen. Wat was het bijzonder om op het Spaanse strand te trouwen, wat hebben onze lieverds er een fantastische dag vol verrassingen van weten te maken en man, wat zijn we de hele dag euforisch gelukkig geweest. Wat ben ik blij met de bonusfamilie die ik heb gekregen, ze zouden eens moeten weten wat dat voor mij betekent. Het feest dat we later bij Woodstock hebben gegeven voor een kleine groep familie en hele goede vrienden was, om het nog zacht uit te drukken, epic. In alle opzichten, ook voor enkele feestvierders, die de zakken behoorlijk vol hadden na een avondje feesten bij Woods. Maar de details bespaar ik jullie, het was gewoon een mooi feestje, toch?

De bom sloeg kort voor we gingen trouwen keihard in. Niels ging voor een kleinigheid naar de huisarts maar daar werd een raar ding op zijn buik ontdekt. Dus met spoed naar de dermatoloog. Na 2 weken moesten we terug komen en daar zat, buiten de dermatoloog, een oncoloog, een oncologieverpleegkundige en nog een andere vrouw in een witte jas. Geen idee wat zij deed maar het zag er indrukwekkend uit. Alle alarmbellen gingen af en inderdaad, het was een kwaadaardig en redelijk groot melanoom. Shit, Niels had kanker. Mijn ex-schoonvader had op jonge leeftijd de melanomen helaas niet overleefd en het boek dat ik las van Broentje die hieraan was overleden werkte ook niet echt mee aan een gezonde gemoedsrust zeg maar. Niels was er redelijk nuchter onder, hup plekje weghalen en door. De uitslag viel helaas tegen, het melanoom zat te diep en gelijk na ons trouwen vlogen we terug naar Nederland zodat mijn lief geopereerd kon worden en de lymfeklieren verwijderd zouden worden. Daarop volgde het lange wachten op de uitslag, maar het telefoontje dat we 10 dagen later kregen met de boodschap dat er geen uitzaaiingen waren.. man wat hebben we samen de nodige tranen van blijdschap laten vloeien. Dit was zonder twijfel het aller-allermooiste moment van het jaar. Deze prachtige lieve man is schoon en mag elke 3 maanden op controle en all looking good. Dus damn, het ziet ernaar uit dat ik oud mag worden met die lange.

In april verdween Sammie, onze lieve prachtige dikke Sammie. Wat hebben we gezocht, wekenlang alles op alles gezet om ons meisje thuis te krijgen. We hebben haar nooit terug gevonden en ze is in al die tijd door niemand gezien. Het blijft een hard gelag, maar we hebben ons neergelegd bij het idee dat ze dit avontuur hoogstwaarschijnlijk niet heeft overleefd. Nog steeds speur ik websites af met gevonden katten, maar de kans is klein. Tijdens de zoektocht stond Sjimmie ineens te prijken op de website van een asiel en ik was gelijk verkocht. Ik voelde dat deze traumatische kerel bij ons moest zijn. Gevonden in een parkeergarage en geen idee wat de stakker allemaal had meegemaakt. Oortje stuk, kromme pootjes en al 290 dagen in het asiel omdat niemand het aandurfde. Uren, dagen, weken, hebben we geïnvesteerd in deze kleine kerel die niet wilde eten en zo uitzonderlijk bang was voor werkelijk alles. We zijn nu 4 maanden verder, meneer komt eindelijk sinds een week of 4 naar beneden en knuffelt als de allerbeste. Het vertrouwen groeit en we zijn er nog lang niet want hij blijft een enorme bange poeperd, maar we zijn verliefd op deze kleine draak. En mocht er een wonder gebeuren en Sammie komt alsnog thuis, dan hoop ik dat ze samen gewoon gelukkig zijn.

Corona stond op een laag pitje dit jaar, dus we kregen ineens een enorme hoeveelheid vrijheid. En dat hebben we geweten. Als ik het achteraf bekijk hebben we een godsvermogen uitgegeven aan feestjes omdat we zo blij waren dat het gewoon kon. Niels en ik hebben niet altijd dezelfde smaak qua feestjes, maar man, wat hebben we plezier gehad op de feestjes die we samen wél leuk vonden. Ik ga voor de muziek, Niels voor de mensen en dat rijmt niet altijd, maar ach, wijntje erin compenseert een hoop.. Op nog naar nog meer feestjes het komende jaar, maar liefst wel de betere Niels..

Mama, de lieverd, wat een jaar was het voor haar. We hadden afscheid genomen van Nik, maar de lieve schat is er tóch weer bovenop gekrabbeld. En of dat beter is blijft voor mij een groot twijfelgeval. Het blijft een keihard gelag dat hij zijn dagen slijt in een meestal donkere kamer in bed met zijn hoofd onder de dekens, dat hij nooit meer gaat lopen en de wereld buiten zijn kamer niet aankan. Maar desondanks koesteren we de momenten dat we nog samen kunnen zijn. Mama is wonder boven wonder goed genezen nadat ze door een auto geschept was, ze moet wel een reus van een engel op haar schouder mee torsen, dat kan haast niet anders.

En dan last but not least, mijn apegatje, mijn feestbeest, mijn prachtige kind. Man wat doet hij het goed. Dit jaar haalde hij zijn bachelor of science en als het meezit mag hij komend jaar afstuderen. Waar is mijn kleine kontkrummel gebleven, maar ik vind het heerlijk, zo’n volwassen vent. We hebben mooie gesprekken, hij houdt me een spiegel voor en ik geniet als ik hem zo zie groeien. En stiekem sta ik ongelooflijk te genieten als ik hem samen met zijn vriendin in de keuken Tiramisu zie maken en mijn hele keuken onder de poedersuiker zit. De schatjes.

Het zit erop, 2022. Een jaar om met weemoed op terug te kijken, want de mooie momenten hebben overheerst. Maar het was heftig soms, met hoge ‘highs’ en diepe ‘lows’. Ach, that’s life. Op naar een fantastisch 2023 waar we zeker weer mooie avonturen gaan meemaken en mooie herinneringen aan over gaan houden.

Lieverds, ik wens jullie een geweldig 2023, wees lief voor elkaar en vergeet niet af en toe tegen de mensen die je lief zijn te zeggen dat je van ze houdt. En nu, vier feest en LET THE BUBBLES FLOW!!

Dikke kus van mij X

Een dikke ‘adios’ 2020!

Tijd voor mijn eindejaarsblog en ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Het wordt vast een wat langere dan normaal. En als ik deze over pak-em-beet 15 jaar terug ga lezen denk ik dat dit zomaar één van de meest bizarre eindejaarsblogs zou kunnen zijn. Het was ook een absurd jaar.

Hij ziet er zo schattig uit, de ‘bastard’

Corona deed zijn mondiale intrede. De wereldwijde lockdown volgde en onze aardkloot werd volledig op zijn kop heeft gezet. En daar staat hij nog steeds als je het mij vraagt, compleet ondersteboven. Wat een weerslag heeft dat, op het eerste oog schattige, minuscule bolletje met zijn kleine spikejes op onze samenleving. Ik zag de voordelen. Wat was de lucht helder, wat was Amsterdam mooi in zijn volledige stilte, wat was de altruïstische hulp die aangeboden werd bijzonder. Het besef van de verwoestende impact ervan kwam voor mij pas toen ik met mijn toenmalige liefje de opbouw van de triagetenten zag bij het VU ziekenhuis, in een verder roerloze en verlaten stad. Een surrealistisch en onuitwisbaar beeld. En waar in eerste instantie de angst overheerste voor dit klote-virus zag ik gaandeweg ook dat de verdeeldheid steeds groter werd. Er volgden zoveel anti-5G’ers die ook ineens álles wisten over virussen, die de ene complottheorie na de andere over me heen kotsten. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik zeg, ga lekker op een 5G-vrij eiland zitten met je aluminium hoedje op je knar in je moestuin met vergeten groenten maar probeer me niet te overtuigen. Kansloze missie. Ik hou van mijn 5G-abonnement en flats dat vaccin maar in mijn lijf. Ik neem hem wel voor jullie want ik wil weer leven. Punt.

Mijn kind is nog steeds de liefste en mooiste vent die ik ken en ik denk ook niet dat dat ooit gaat veranderen. Ik mis hem in huis, maar wat is hij gelukkig in Amsterdam. Na al die jaren blijkt hij een vette 10 te scoren op ADD/ADHD. Waarom hebben wij nooit iets gezien? Misschien omdat hij zoveel op Rik en mij lijkt en wij zijn toch ook wel redelijk bedrijvig zo nu en dan. Verder zeg ik niks :). Maar wat fijn dat hij zelf tijdens zijn Psychologie-studie wél dat inzicht kreeg en wat gaat het goed met mijn vent. De studie gaat gesmeerd en ik kan niet in woorden omschrijven hoe fucking trots ik ben dat hij, ondanks de inspanning die hij heeft moeten leveren, gegroeid is naar een volwassen en nog steeds ontzettend prachtig mens. Damn wat hou ik van die gast.

Mijn lieve grote broer. Wat is hij door Covid de weg kwijt geraakt. Het gebrek aan structuur konden zijn hersenen niet aan, zijn enige veilige plek was het bed in de hoek van zijn kamer. Daar brengt hij nu al 5 maanden zijn tijd door, met zo min mogelijk prikkels want dat kan hij niet meer verwerken. Zelfs eten is een te grote opgave en dat wordt beperkt tot het minimale om in leven te blijven. Hartverscheurend om te zien wat corona kapot maakt. Zelfs nu er eigenlijk geen communicatie meer mogelijk is blijft hij mijn grote lieverd.

Precisiewerkje 🙂

Mijn kleine grote mama. Zo ontzettend trots op hoe ze dit jaar is doorgekomen. Haar gezondheid laat te wensen over maar jeetje wat blijft ze optimistisch. Ik weet dat de eenzaamheid haar af en toe behoorlijk parten speelt maar ze zeurt er niet over maar probeert zoveel als kan te genieten van de kleine dingen. Uren zit ze aan haar eettafel mini-steentjes op een plakkerige ondergrond te plakken, ze heeft er inmiddels al tientallen af en ze heeft geen idee wat ze ermee moet. Waarschijnlijk krijgt iedereen in 2021 een diamond painting voor de verjaardag. Jeeeey! Maar ik vind het zo knap hoe ze het grotendeels in haar uppie doet in deze tijd. Mijn power-wijffie van anderhalve meter hoog.

Liefdes, ook die waren er, wel twee! Damn ik heb mezelf overtroffen dit jaar. Bij mijn laatste liefde had ik écht het gevoel dat dit was waar we beiden naar verlangden. In sneltreinvaart hebben we elkaar leren kennen, zijn we samen het diepe ingesprongen. Maar het heeft geen stand gehouden. Hij was op zoek naar een doel in zijn leven en dat kon ik hem niet geven. De enige die dat kon doen was hij zelf. Hij zag niet wat ik wél gaf, en dat was mijn alles. Het was niet genoeg. Ik hoop dat hij het geluk in zichzelf gaat vinden. Ik heb het na de breuk terug gevonden in mezelf en ben een rijker mens geworden.

Mijn vrienden, lieve, lieve schatten, wat hou ik van jullie. Wat hebben we veel gelachen en soms ook gehuild samen. Het weekje Berlijn in de warmste maand van jaar was memorabel. 38 graden, in een goudkleurige Panda zonder airco, muziek hard, ramen open, het voelde als een stel hippies op weg naar nieuwe avonturen. Wat een mooie week was het. De fantastische avondjes waarop we even buiten de lijntjes mochten kleuren waren van een enorm hoogstaand niveau. De gesprekken ook… Wat een fijne momenten en wat zijn de vriendschappen hechter geworden. Heel bijzonder en zonder Corona was dit gegarandeerd anders geweest. Het weekje Frankrijk, het helpen opknappen van een oude verhuistruck, de prachtige avond met mooie mensen die ik niet kende, de geweldige gesprekken, ik koester ze in gedachten. Dat we ondanks corona toch zo’n heerlijke zomer met de nodige strandavonden hebben gehad, de etentjes samen met mijn goede vriend (die overigens nog steeds pretendeert in Muiderberg-Noord te wonen in plaats van in Almere..), de dansavonden, de avondjes in de tuin samen met mijn vrienden rond de vuurkorf en teveel wijn (niks nieuws overigens). Wat ben ik blij dat ik zoveel verschrikkelijk fijne mensen om me heen heb, zeker in dit lastige jaar.

Vrienden.. x

En vandaag, kreeg ik op de valreep van dit memorabele jaar nog even de boodschap dat één van mijn beste vrienden acute leukemie heeft. Het ziet er niet best uit. Ik heb veel mooie momenten gehad dit jaar, maar 2020 mag van mij ondanks alles, keihard het riool in.

Ik zeg, op naar een nieuw jaar, een jaar van hoop, veel liefde en een terugkeer naar een normale wereld waarin we elkaar weer gewoon een kus kunnen geven. De champagne gaat sowieso open en waarschijnlijk wel meer dan 1 flesje. Let the bubbles flow lieverds, hou hoop en moed.

Dikke (virtuele) kus van mij. X

2019 – wat was dit?

• 

• 

• 

Tja, en dan zit het jaar er weer op en is het weer eens tijd voor de eindejaarsoverpeinzingen van dit emowijf. En zoals elk jaar zit ik aan mijn grote tafel met een kop dampende koffie en een te vette oliebol naar de Top2000 te luisteren in mijn hardloopbroek en mijn oude Uggs. Dit wordt een uitdaging want Jezus wat was dit voor een jaar? Saai en chaotisch, dat was het. Meestal dan..

Mijn idee dat ik in 2019 Machu Picchu ging zien? Ehm… het werd een weekje Calpe in Spanje met mijn bejaarde moeder. Maar het was een bijzonder koester-momentje. Mijn mama, die met haar kleine reuma-lijfje na jaren nog eens de zee inging en zich als een volleerde diva elke avond in de rooftop-bar nestelde voor een cocktail, wat ben ik trots op haar. Dat ik een fiks weekend heb moeten herstellen omdat ik die hele week geen oog dicht gedaan heb heb ik graag voor lief genomen. Mooie week was het.

In maart overleed Daantje, onze prachtige dikke poes die 20 jaar bij ons heeft mogen zijn. Nu ligt ze in de tuin van Rik met een mooie struik erop. Ik hoop dat het ding aanslaat. En in september overleed mijn stiefmoeder totaal onverwachts. Ik had haar lang niet gesproken tot ze kort voor haar dood zomaar uit het niets belde. Zo plotseling als het contact kwam, zo plotseling verdween het ook weer. Een huis leeg halen in Limburg dat zo vol staat met kastjes met daarin 36 laatjes met daarin 43 doosjes met daarin dierbare spulletjes en vooral veel prullaria. Halleluja wat een feest. Mama heeft deze hele toestand mee mogen beleven en is nu alvast haar huis aan het opruimen. Omdat je maar nooit weet, zegt ze. De lieverd. Mijn demente broer die aanbood om te helpen, maar geen idee had wie er nou overleden was, mooi vind ik het. Dus lieve vrienden, waar zou ik zijn zonder jullie liefde en hulp.

Voor Wessel was het een bijzonder jaar. Althans dat vind ik, voor hem was het gewoon een jaar maar ik ben zijn moeder en moeders denken daar heel anders over. Hij heeft de middelbare school vaarwel gezegd met veel bier en mama met een lach en een traan. Mijn volwassen vent heeft zijn intrede gedaan op de VU. Dat onze psycholoog-in-spé naast zijn studie nog zoveel tijd vindt om zo min mogelijk technofeesten in louche loodsen over te slaan en zijn tentamens nog goed weet te maken ook, ik vind het knap. Ik geniet van onze gesprekken over zijn studie, ik leer mee en verwonder me. Na 3 1/2 jaar zijn zijn vriendinnetje en hij uit elkaar. Ik ben trots op hoe liefdevol ze nog steeds met elkaar omgaan. Daar kunnen volwassenen nog wat van leren. Maar ik mis haar, ik mis het geluid van hun lachen boven, het gekeutel samen op de badkamer, de enthousiaste gesprekken over hun studies en het nachtelijk gestommel als ze thuis kwamen van weer een feestje. Het is mooi geweest en ik ben fucking trots op ze.

En dan waren daar dit jaar de de concerten, de live muziek, dansen op het strand, hangend bij een strandtent de zon zien ondergaan, de avondjes met vrienden en teveel wijn. O man, wat was ik dan extra blij. Maar voor nu,  nog steeds geen idee of ik bij het bedrijf waar ik al 13 jaar zit kan blijven, de reorganisaties gaan gewoon door. 2020 wordt een spannend jaar, maar kom maar op, ik kan je hebben.

Hmm, als ik het zo lees, dan was dit jaar toch minder saai dan gedacht. Dus lieverds, ik wens jullie voor 2020 heel veel liefde, koester de mooie dagen en leer van de klote-dagen. Let the bubbles flow en maak er een onvergetelijk jaar van!

Veel liefs en een hele dikke kus van mij. X

De Bucketlist 2019

Het einde van het jaar is alweer in zicht en zoals gebruikelijk rond deze periode zit ik aan mijn grote eettafel, met een mok koffie mee te blèhren met de Top2000, terwijl ik een poging doe om nog iets op mijn blog te posten voordat het jaar ten einde is. Het gaat lang duren deze keer, want er komen het komende uur wat nummers voorbij waarmee ik óf de buren uit bed moet blazen óf tissues vol moet snotteren. Sorry lieverds, ik kan het niet laten maar het is één grote trip down memory lane en ik ben, zoals jullie weten, een emotionele trut.

Iemand vroeg mij afgelopen week of ik een bucketlist heb voor 2019.

Lieve schatten, ten eerste ben ik niet van plan om  voor het eind van 2019 onder de groene zoden te belanden en ten tweede vind ik het stom, een bucketlist. Als je iets wil doen, doe het gewoon nu, denk ik dan. En ga je eerder dood, dan is dat jammer en heb je gewoon domme pech dat je het niet gered hebt om jezelf met een touw om je enkels van een brug te storten terwijl je zeven kleuren stront schijt. Dat is dan 1 Facebook-post minder en ik denk niet dat je vrediger sterft als je wel op Facebook had kunnen posten wat voor hero je geweest bent, ondanks die volle broek. Als jij dat gevoel wel hebt, vooral aan die brug gaan bungelen, ik ben de laatste die je tegen zal houden.

Mijn bucket is vol zat met mooie herinneringen en geluksmomenten. Dromen, die heb ik wel, maar die zijn zo groot dat ze niet in die fucking emmer passen ben ik bang.

Ik wens wereldvrede, een broer die gezond wordt, een medicijn tegen alle vormen van kanker, gelijkheid van alle mensen, een zoon die altijd gelukkig is. Je snapt het, zo onrealistisch en idealistisch als de pest.

Op materialistisch gebied? Ik kan niets verzinnen waardoor ik zielsgelukkig ga sterven.   Ehm.. Hooguit een auto die me niet om de haverklap in de steek laat, omdat me dat vrijheid en rust geeft. Omdat ik weet dat ik dan op elk moment dat het nodig is in kan stappen en naar mijn familie kan, zonder in het donker op één of andere louche parkeerplaats langs de A2 schijterig naar een geel busje van de ANWB-held te hoeven smachten.

En ook een fijne bijkomstigheid, een geleende auto op 2e kerstdag niet meer in de prak te hoeven rijden. Zou best een hoop schuldgevoel schelen zo aan het einde van het jaar, in een periode waarin ik steevast toch al een dweil ben.

Maar dan heb je het op materialistisch gebied ook wel gehad. En natuurlijk zijn er dingen die ik graag zou willen hebben maar om die nou in één of andere to-have-before-you-die-lijst te flikkeren? Mijn lounge-bank staat nog steeds stevig op een stapel boeken die ik voorlopig nog niet gemist heb, mijn tuin is nog steeds niet klaar en van die plinten is in 2018 natuurlijk ook geen zak terecht gekomen. Ik vind het niet erg, het is thuis.

Ik word blij van mijn leerstikmachine waarmee ik nog niet verder ben gekomen dan een beetje stom genaai op wat leerresten. De geweldige tassen van gerecycled leer zitten in mijn hoofd, de naam van mijn label is er en dat is het begin. Zodra het op mijn werk wat rustiger wordt ga ik aan de slag en worden alle beloofde tassen genaaid lieverds. Heb geduld.

Ik werd gelukkig van de best summer ever, de vele avonden met vrienden op het strand, de biertjes, de mooie gesprekken, de enorme lachbuien, de prachtige mensen die ik heb leren kennen. Wat hebben we genoten hè, dansen in het zand en gewoon ongecompliceerd gelukkig zijn.

Ik ben het gelukkigst met mijn prachtige zoon die zo ontzettend volwassen is geworden het afgelopen jaar, mijn schat van een moeder waar ik zo vreselijk trots op ben want wat doet ze het goed in haar eentje. Mijn lieve en o zo dierbare vrienden en vriendinnen. Daar kan toch geen geld of wereldreis tegenop?

Een bucketlist? Ga jullie gang lieverds, ga vooral lekker uit een vliegtuig springen, de Kilimanjaro beklimmen of aan een brug bungelen. Als jullie blij zijn ben ik het namelijk ook.

De bucketlist 2019 gaat er voor mij dus niet komen. Ik maak er weer zo’n mooi jaar van, samen met jullie. En om Whatsapp en T-mobile een beetje te ontzien tijdens de jaarwisseling wens ik jullie nu alvast een prachtig, liefdevol en gezond 2019! Wees lief voor elkaar.

Make it a year to remember and let the bubbels flow!

Alvast een dikke kus van mij. X

Dag tweeduizendzeventien

Tijd voor mijn eindejaarsoverpeinzing… 🙂

En ja hoor, weer een turbulent jaar achter de rug. Man, wat kan ik dat goed, turbulente jaren creëeren.  Van het begin van dit jaar weet ik eigenlijk niet zoveel meer af. Geblokkeerd denk ik, het begon in elk geval behoorlijk ruk, dat is alles wat ik erover kwijt wil. Ruk, dus prullenbakwerk. Dat was winter 2017.

Maar ik ben dan ook een zomermens dus als de zon schijnt word ik een blij ei. Jeetje wat heb ik intens genoten van de vrijdagavondjes bij Woodstock, met mijn lieve vrienden biertjes drinken uit een flesje, dansen en enorm genieten. Stiekem skinny dippen zonder dat iemand het zag (althans, dat is te hopen maar ik ben godzijdank niet gesignaleerd op YouTube..) en daarna weer opwarmen bij het vuur. De kaartjes voor de Woodstock Opening Night zijn in the pocket, dus we gaan komend jaar weer vol overgave verder waar we gebleven waren. Strand, biertjes, vuur en muziek… my happy moments.

Ik heb dit jaar een heerlijk thuis gecreëerd van een casco stel stenen. Wat woon ik er graag. Wessel is ook ontzettend blij met zijn balzaal, dus we gaan voorlopig nergens meer heen. Dan weten jullie dat er geen blogjes meer komen over mijn fantastische straatjes, ik spaar jullie. We blijven. Vandaag eindelijk de zolder afgemaakt waar ik mijn eigen walhalla van ga maken. Ik twijfel nog over een koffiezetapparaat op mijn kamer, maar ik denk dat ik maar gewoon een mannelijk exemplaar moet vinden die ’s morgens de dampende espressootjes naar boven draagt. Lijkt me een strak plan.

Ik heb dit jaar nog zoveel maanden van mijn allerliefste vader mogen genieten en ben bevoorrecht dat ik hem samen met mama thuis heb mogen verzorgen tot aan zijn dood. Het gemis is er, en hoe (!), maar ook de rust dat het lijden voorbij is. Wat was het een mooi afscheid, en dat was het minste dat we nog konden doen voor zo’n bijzondere man. Wat een vechter was hij. Voor altijd in mijn hart, daar hou ik je papa.

Ik heb met Wessel in collegebanken gezeten bij open dagen en ineens was mijn knul een volwassen vent. Een vent die mijn moeder troostte tijdens de crematie, die zorgzaam is voor zijn liefje en de mensen om hem heen, die grenzen opzoekt en barst van de humor. Mooie vent, ik ben er apetrots op.

Ik ben liefdes kwijt geraakt, maar dankbaar voor de mooie momenten die er geweest zijn. Ik heb er mooie dierbare vriendschappen aan overgehouden en misschien is dat nog wel meer waard. En volgens mijn moeder komt die grote liefde er. We gaan het zien, maar tot nu toe kan mijn moeder beter niet haar geld gaan verdienen als waarzegster. Ze bakt er niks van :-).

Mijn lieve vriendinnen houden nog steeds van me, met alle ups and downs die de revue zijn gepasseerd dus ik ben een lucky bastard. Dankjuliewel voor de mooie momenten, de gesprekken en de vele flesjes wijn die we achterover hebben geknald.

Eind 2017…  ik heb nog steeds geen geld, geen liefde van mijn leven of een vakantie in het vooruitzicht, maar ik ben gezond, heb échte vrienden om me heen en eindelijk een Le Creuset-pan. Dat heb ik toch maar mooi in the pocket. Ik, zeg 2018, kom maar op.

Ik wens jullie allemaal een prachtig, liefdevol en gezond 2018 en trek open die Moët & Chandon! En niet alleen op oudjaarsavond, vier het leven!

Dikke kus.