27 juli.. Wat een memorabele dag! Onze trouwdag die totaal anders liep dan ik verwachtte en daardoor meer dan bijzonder was. Het wordt een lang verhaal maar laat ik beginnen bij het begin. Wel zo duidelijk, toch?
Niels en ik hebben eerst 5 dagen in Alicante vertoeft met zijn tweetjes. Het was heerlijk, het was bloedverziekend heet, we hebben terrassen onveilig gemaakt, ge-weddingcrasht en de illegale hotelgasten uitgehangen. Kortom, we hebben ons de tandjes gezweet, veel gelachen, gegeten en gedronken, maar uiteindelijk hebben we vooral uitgezien naar onze trouwdag!!
Terwijl we nog in Alicante waren, kregen we een whatsappje van Niels zijn zus, die samen met Karen, Jack en Raf onze trouwdag zou verzorgen, met een nogal dubieuze opdracht: ‘hier heb je de tekst en leer even het Onze Vader in het Spaans uit jullie hoofd`. Tuurlijk, peanuts. Ik lal liever met een wijntje op een liedje van Enrique Iglesias, dat gaat me stukken beter af. Maar goed, we geloofden er geen zak van, dus dat repeteren van het sacrale versje stond op een redelijk laag pitje. Maar het hele verhaal begon steeds serieuzere vormen aan te nemen toen aan alle kanten bevestigd werd dat het toch allemaal wel wat traditioneler Spaans zou worden dan verwacht. Een aangezien we al hadden ge-weddingcrasht in Alicante hadden we een voorproef gekregen van wat ons te wachten zou kunnen komen te staan. Shit, zouden we verdomme echt met ons niet altijd zo voorbeeldige gedrag voor El Padre moeten verschijnen? Nauwelijks voor te stellen want we lopen geen van allen de kerkdeur plat. Dat zou eerst 3 uur uur biechtstoel worden. Voor mij dan, voor Niels een uurtje of 8 ben ik bang. Maar door de subtiele hints begon de zwem- cq. bikinibroek toch redelijk vol te lopen van de zenuwen, dus we hebben 4 dagen geoefend, wat tot enorme hilariteit leidde. Niels kwam niet verder dan Padre nuestro estas en limoncello. Het klopte redelijk. Ik denk ook dat de pastoor stiekem aan de limoncello lurkt, maar van mij mag ie. Mocht je Niels zijn hilarische pogingen om vloeiend Spaans te lullen met een wijntje op willen bekijken, klik dan even op het Padre Nuestro. Het is de moeite waard..
Afijn, na 5 dagen werd het tijd om naar de B&B van Raf en Karen te gaan in Jalón. We werden met open armen ontvangen, wat een pareltjes, en ja, de B&B ook. Ein-de-lijk op de plaats van bestemming waar het grote ‘elkaar beloven’ en al die andere spannende momenten zouden gaan gebeuren! Het was thuiskomen bij Karen en Raf en dat was zó fijn en bijzonder! We hebben de eerste 2 dagen echt geen flikker gedaan behalve eten, drinken en natuurlijk dat verdomde klote-gebedje geoefend. Mirjam & Jack kwamen de tweede dag erbij en man wat hebben we genoten en geschranst van Jack zijn legendarische paella. Met zijn zessen hebben we in recordtijd een pan paella voor 10 soldaat gemaakt en wederom met de nodige wijntjes en andere Spaanse shit, dus dan weet je het wel.
En dan is het ineens 27 juli, YEAH!! Terwijl White Wedding van Billy Idol loeihard door de casa schalde werden we geroepen voor een champagneontbijt. En dan weet je, dit wordt een not so ordinary wedding and I love it! Dit wordt een perfecte dag!
Helaas sloeg mijn euforische gevoel heel even om toen we een krap uurtje later gedropt werden bij, jawel, een haven. Want ‘haven’ betekent automatisch ‘boot’ en ik ga, om het nog zacht uit te drukken, niet zo goed op zo’n varende schuit. Terwijl ik flets wegtrok bij het idee dat ik 4 uur kotsend aan de romp van de catamaran zou kleven, werd Mirjam minstens net zo bleek bij het idee dat ze iets rampzaligs georganiseerd had. Waar is de farmacia als je hem nodig hebt? Op elke godvergeten Spaanse hoek prijkt een flikkerend groen kruis, maar op dat moment was dat hele flikkerlicht ver te zoeken. Godzijdank nog net op tijd een pillendraaier gevonden, reispillen in mijn bescheten mik gejast en op hoop van zegen de catamaran op. Opluchting dat die bittere pil er in elk geval inzat en ik heb zo’n vaag vermoeden dat dat ook voor de overige zeelui in hun voordeel zou uitpakken. Wat een prachtige tocht was het! Helaas door de stress de hint van Jack gemist dat we een foto moesten maken van een prachtig stukje strand (wat onze trouwlokatie bleek te zijn..) maar ik was allang blij dat ik zat en mijn champagne-ontbijt binnen mijn laadklep hield. Ik heb de kip op de boot-bbq voor de zekerheid toch maar even doorgeschoven naar mijn immer hongerige Niels, maar de sla met brood bleef lekker hangen waar het hoort en ik heb écht genoten van het varen! Weer een fobietje weggewerkt zeg maar.
4 uur later werden we weer opgehaald door Raf. Met Going to the Chapel op 10 door de autospeakers knallend, iedereen die dacht van een rustige siësta te genieten, wakker geblèrd. Wederom, I love it! Snel omkleden want de heilige El Padre kun je niet laten wachten hè? Nou daar gingen we, uitgelaten en tegelijkertijd bloednerveus! Nog snel een keer of wat het Padre Nuestro geoefend, maar natuurlijk een totale black-out na de eerste zin. God sta me bij. Ik kreeg bij het pittoreske kapelletje een fantastisch kitscherig brandend Mariakaarsje in de hand en Niels leek me ook niet de relaxte gast zoals ik hem ken. De Padre was alleen in geen velden of wegen te bekennen. De voorbij rennende man die op El Padre leek bleek een joggende Spanjaard te zijn en de heilige nam ook zijn mobieltje niet op. Dan maar zonder El Padre want de planning was strak hè? Als twee nerveuze pubers die examen moeten doen hebben we, in belabberd Spaans, ons gebedje opgezegd om vervolgens in de trouwbroek pissen van het lachen, want toen viel pas het kwartje dat we dagenlang in de zeik waren genomen.
Nu draag ik het feilloos voor, dus ik ben muy orgullosa de mí misma. Dus..
Afijn, door naar de geheime trouwlokatie. We werden naar een terras aan zee gedirigeerd met het tientje op zak, dat eigenlijk in de zak van El Padre had moeten verdwijnen, en mochten pas het pad naar de zee aflopen als we gebeld werden. Snel even een wijntje (natuurlijk..) in de giechel gemikt en toen ging de telefoon. Whooohooo! Tot onze grote verrassing stond daar, op een idyllische plek aan zee, een professionele fotograaf en een knalroze enorme hoed met Mirjam eronder. Onze BABS, of, zoals ze zichzelf noemde, de Blije Ambtenaar van een Bijzonder Stel, had samen met de andere lieverds een sprookjesachtige plek gecreëerd met witte bloemen, linten en overig spul van de chinees op de hoek in Jalón. Maar het was prachtig! Wij hadden ons best gedaan om er piekfijn bij te staan, maar die 4 hadden ook werkelijk hun mooiste zondagse pakjes uit de kast getrokken. Wederom, love it! De toespraak van BABS was mooi, ontroerend en grappig. Helaas waaide de roze schotel van haar hoofd en moest Jack uitpakken met een onvervalste imitatie van de scene Run Forest, run!, maar het bijna fluorescerende hoofddeksel was in ieder geval veilig gesteld, een knalroze streep achterlatend op het voorhoofd van onze BABS. De geloften werden uitgesproken, met een lach en een traan, maar we hebben het redelijk droog weten te houden. Het was bijna helemaal gelukt! De ringen werden uitgewisseld en als toetje op dit memorabele moment kwamen Raf en Karen met een verrukkelijke bruidstaart. Ik vond het stom, maar Raf en Karen moesten na deze ceremonie helaas naar een afspraak, de fotograaf had niets te doen en blijkbaar was het te vroeg voor het restaurant, dus de enthousiaste foto-knipper heeft ons het halve strand af laten lopen om nog even 3 kwartier extra aan fotomateriaal te schieten, want wij zijn natuurlijk fucking fotogeniek… De schat.
Rond 10 uur toch wel enigszins hongerig op weg naar het restaurant, maar de route ging onverwachts terug naar Jalòn! Ach, wel zo handig want dan kreeg iedereen tenminste wat alcohol achter de huig, en tenslotte wil niemand de BOB zijn op zo’n meer dan fabelachtige en buitengewone dag toch? Toen bij de casa de deuren open getrokken werden viel het zoveelste kwartje van die dag. Een prachtig gedekte tafel en een feeëriek tafereel met overal kaarsjes, ballonnen en kleine lampjes. Een professionele kok die een typisch Valenciaans 8-gangen menu voor ons in elkaar ging toveren en zijn energieke lieve wederhelft die ons bediende en voorzag van de nodige alcoholische verrassingen. César en Pilli, het was goddelijk! Om half 2 nachts begonnen we aan het toetje.. En voor ik het wist lag ik met mijn delicate kanten trouwtop en mijn goeie gedrag in het zwembad. Nog meer party-time! Naast mij dreef een witte kwal met een glas wijn en de rest van de feest-anemonen zagen er ook niet meer uit alsof ze op zondag uit kerk kwamen, maar man, man, wat hebben we plezier gehad en verschrikkelijk gelachen. Om half 5 ging het licht uit…
Het was een magische dag, zo eentje die voor altijd in je geheugen gegrift staat. Alles, maar dan ook alles klopte. En wat ben ik dankbaar (en ik weet zeker dat ik hiermee ook namens Niels spreek) voor deze mensen in mijn leven en vooral met mijn kersverse komkommer-echtgenoot. Ik kan Mirjam, Jack, Raf en Karen niet genoeg bedanken voor al het moois wat deze dag aan herinneringen heeft opgeleverd. Het was voor ons een MORE THAN PERFECT DAY!!
Dank jullie wel!!! XXX
ANGELI SCHRIJFT 