Over fases en een emotionele dweil

Morgen gaat het gebeuren, echt de allerlaatste dag van mijn bloedje op de basisschool en man, wat ben ik daar nog niet aan toe.

Hij wel hoor, hij kan niet wachten op deze nieuwe fase in zijn leven. Hij heeft een middagje op de middelbare school rondgehangen, heeft als een volleerde puber over de schoolcampus van V&D geslenterd, er uren over gedaan om de vetste agenda te scoren en de coolste rugzak, en ik? Ik heb quasi blij en vol overtuiging met hem mee gekwijld bij het zien van al die gave schoolspullen. Precies op dezelfde manier liep ik 37 jaar geleden (ik weet het, je zou het niet zeggen..) met mijn plastic mandje over diezelfde V&D-zolder, op zoek naar een rekenlat met geometrische schaal terwijl ik geen flauw idee had hoe dat ding eruit zou moeten zien en al helemaal niet hoe ik hem zou moeten gebruiken. En nog steeds niet trouwens. En ook ik moest die loodzware bosatlas aanschaffen, die ik in mijn hele schoolperiode misschien 3x ingekeken heb, maar dan vooral om te zoeken waar discoparadijs Salou lag en hoe ik daar kon komen.

En nu liep mijn kind hier en ik liep er een beetje laconiek omheen te dralen. Maar ondertussen….

Waar is mijn kleine apengatje gebleven? Die eigenwijze kleuter die ik naar mijn gevoel 4 jaar geleden aan zijn kleine knuistje voor het eerst naar de basisschool bracht? Die op dat kleine stoeltje zat en met grote ogen alles in zich opnam, die geen traan liet toen ik snotterend de school uit wandelde en mij met een stapel zakdoeken achterliet op het schoolplein. Die helemaal stuk was van vermoeidheid na 2 dagen school en na een dag of 3 had besloten dat  hij wel klaar was met die basisschool, nog niet beseffende dat hij nog 8 jaar voor de boeg had. Toen waren Teva’s nog stoer en was de Cars-broodtrommel zijn kostbaarste bezit. Waar is dat mannetje die elke ochtend wel iets te vertellen had in de vertelkring en regelmatig teleurgesteld thuis kwam omdat hij zijn wilde avonturen niet mocht delen met de groep.  Ik stond bij de laatste schooldag van groep 2 al met een dikke strot mijn tranen weg te slikken op de gang omdat de kleuters letterlijk door de juf met een grote bezem de klas uitgeveegd werden en het echte werk op school kon gaan beginnen. Kan je nagaan wat dat morgen moet worden. De basisschool is voorgoed voorbij.

Afgelopen dinsdag was de musical-uitvoering op school en wat was het gaaf. Bijna 30 kinderen die vol enthousiasme en zonder enige schroom zichzelf uit hun hoge sneakers  staan te swingen en écht lol hebben. Nee, dit was een heel stuk dynamischer dan dat  oubollige toneelstukje dat wij vroeger moesten opvoeren over verdwenen koeken van één of andere koning.  Nee, dit was een musical van formaat, met snelle fimpjes, met LMFAO met I’m sexy and I know it, die door de speakers schalde en onzettend veel humor. Het was een top-avond! En het mooie was dat elk kind na de muscial werd toegesproken door de betreffende juf. Dan realiseer je je ineens hoe dicht ze bij al die kinderen staan en hoe goed ze die kinderen kennen. En ja hoor, wéér die zakdoeken uit de tas.

Gisteren hadden we als afsluiting voor de schoolverlaters een pizza & pasta party georganiseerd. 14 stuiterende kinderen aan 1 lange tafel en Rik maar pizza’s in de houtoven schuiven. Hij stond zich het leplazarus te slingeren aan die deegbodems  want mijn hemel, waar láten die kids dat?! En waarom zijn die kinderen allemaal zo graatmager? Schiet mij maar lek. Maar het was beregezellig! Wat een leuke groep is dit. Ik ga dat missen, ja en ook de ouders want ook daar zitten een paar erg gezellige en lieve exemplaren tussen.

Ik ben een melancholisch drama, een emotioneel zeikwijf, ik weet het en ik schaam me er niet voor. Maar ik ga het morgen droog houden, dat heb ik mezelf beloofd. Gewoon lekker blij doen omdat de zomervakantie is begonnen, dát ga ik doen en mocht dat onverhoopt niet lukken, dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Een beetje…